CAMPERSITE.BE

Gegroet,


Vandaag gaan we op reis met onze zwerfwagen en wordt er door velen regelmatig met het thuisfront gebeld om te vertellen, hoe goed het weer en hoe lekker het eten wel is, enz.

Kunnen wij ons nog wel inbeelden hoe we vroeger op reis gingen? Ter herinnering, en dit heeft betrekking op een reis doorheen het voormalige Oostblok naar Turkije, slechts 20 jaar geleden:
• Een GPS moest nog uitgevonden worden, zelfs het woord bestond nog niet.
• GSM? Wat is dat?
• Openbare telefoons bestonden er in de meeste landen, maar lang niet in allemaal. En deze gaven dan soms enkel toegang tot de plaatselijke zones.
• In sommige streken moest je op voorhand aan de plaatselijke centrale aanvragen dat je internationaal wou bellen: je moest dan (soms uren) wachten in een post- of telefoonkantoor tot de centrale je terugbelde om de langverwachte lijn aan te reiken – die was dan wel niet steeds verstaanbaar en werd soms al wel eens afgebroken.
• In noodgevallen werd je wel geholpen door politie of zo. Die verwezen je dan soms naar een spoorwegstation waar het toppunt van high-tech te vinden was…. een telex!
• Van sommige landen mocht je als buitenlander geen gedetailleerde wegenkaart bezitten, enkel een toeristische overzichtskaart.
• Het IJzeren Gordijn was wis en waarachtig een realiteit, met alle kontroles vandien.
• Herinneren we ons nog zaken als wisselplicht (het verplicht besteden van een bepaald bedrag per dag per persoon), toeristische wisselkoers (die sterk afweek van de officiële) en “zwartwisselen”, benzinebons, internationaal rijbewijs, verplichte aanmelding van je verblijf dat enkel op camping of in hotel was toegstaan, streken of banen verboden voor buitenlanders, extra dure officiële overnachtingstarieven voor buitenlanders, enz?
• …
• …

Ik ben deze dagen hier thuis wat aan ’t opruimen en ik kwam daarbij nog een “brief voor de achterblijvers” tegen, oorspronkelijk gemaakt voor 1986 maar de reis werd toen een jaartje uitgesteld (“Tsjernobyl” was nl pas op bezoek geweest ginder, en dan ga je daar niet naartoe, zeker niet met 3 kinderen). Als voorbeelde een scan van één van de bladzijden. Kopies van zulke brief werden achtergelaten bij ouders en familie die in België bleven. Aan de hand van de gegevens daarop, met ondermeer de omcirkelde nummers erin die we ook aanbrachten op kopies van landkaarten die we daar bijstaken, moest men maar proberen ons te vinden in geval van nood. Als wij voorbijkwamen op die omcirkelde plaatsen (toerismebureau’s e.d.) gingen wij dan binnen om te horen of er nieuws was voor ons. Ongeveer eens per week, in de mate van ’t mogelijke, trachtten we zelf naar België te bellen. Het gesprek ging dan steevast (gelukkig maar!) als volgt: ik zei “alles OK hier, we zitten op nr. xx (verwijzend naar die omcirkelde nummers)”, en het antwoord was dan “Alles OK hier!”; méér niet.



Als we ergens de eerste keer naar toe gingen bevatte zulke brief noodgewongen heel weinig kontaktpunten. Maar voor deze reis waren we al twee keer eerder in Turkije, en hadden er dus al wat kontakten. Ondermeer met inbegrip van die advokaat die op een vorige reis in opdracht van een plaatselijke visser (met zoontje…) met ons moest onderhandelen over de bruidsschat voor onze jongste dochter…!

Ach, misschien ben ik alleen maar wat nostalgisch nu, en interesseren deze dingen jullie eigenlijk helemaal niet. Sorry dan...