CAMPERSITE.BE

Wij zitten in een bestelwagen onderweg naar een werf.
We krijgen een typisch Belgisch miezerig weertje voorgeschoteld, het regent, een dag om van te balen en toch voel ik mij euforisch, bijna gelukkig.
Het is namelijk mijn eerste dag bovengronds als mijnwerker.
Dat is te danken aan Tyl Geyselinck, de controversiële manager die de steenkoolmijnen moest sluiten.
Tot nu toe had ik er meer dan 18 jaar ondergronds opzitten, over het algemeen steeds aan het kolenfront maar de laatste week wegens productiestop was het gewoon niksen.
Niks voor mij.
Ik ben gediversifieerd, ik heb een nieuw beroep aangeleerd.
Mijn opleiding is achter de rug, ik ben nu officieel PE lasser en zit met andere jongens van de bovengrond op een stortplaats om die af te dekken met folie.
De lucht is grijs, de vogels fluiten merk ik, nooit gehoord voordien, enkel krekels tijdens zeldzame rustpauzes beneden op 800m diepte en mijn dag kan niet meer stuk.
Ik heb warme koffie bij en Belga filter, wat een luxe!
Gewoon mogen werken op den dag!
Ik zwaai de deur open maar wordt teruggefloten door de gasten van de bovengrond.
"Wa scheelt er ? Wa gade gij doen?" Hoor ik ze in koor roepen.
Ik vraag gewoon of we niet beginnen.
"Het regent. Nu kunnen we niks doen!" Snauwen ze.
Terug in de camionette, noodgedwongen.
De eerste dag wil je ook niet verpesten en doe je mee. Moet ik met die gasten nog dik een jaar mee werken?
Mijn gedachten dwalen af, ik dommel in of droom ik?
Nog niet zo lang geleden...

Wij zitten bijeengepakt zij aan zij in het treintje, als geprivilegieerden aan de deur.
Onze poeierzakken net voordien in de materiaalbak van de wagon gedumpt, kolenfronters eisen de beste plaats op.
Naast de opzichter schietmeester bij de deur, als vips.
Ik hoor de jongens lachen naast mij en kijk om, tijd om de spanning los te laten.
Groene slierten rochel bengelen van het plafond van het ondergrondse treintje, bijna 10 cm lang, enkelen zitten met opengesperde mond te wachten om ze op te vangen.
Anderen spelen met water, het loopt net niet uit de hand.
Er wordt geroepen en getierd, regelmatig ook gezongen en weddenschappen afgesloten.
Telkens voor een Big Nut.
Het betaalmiddel bij weddenschappen ondergronds .
Bestaat die nog ?
Die gasten willen stoer doen, ach die zijn nog zo jong en het is onbegonnen werk ze manieren te leren
Ze lachen je zo uit, recht in je gezicht .
Ze zingen ook, ik moet toegeven ze kennen de laatste hits ...
Simple Minds ...vader Abraham, als 't maar om te lachen is
Ik schrok al mijn boterhammen naar binnen, straks is er geen tijd om te schaften, het werk komt voor.
Wij moeten onze meters halen .
Onze ploeg bestaat uit Roger even oud als ik, wel twee keer zo groot .
Zwarte Jef, een Marokkaan .
Zwart? Nee, een bruine maar zo werd hij genoemd...
Enis een Turk ook van dezelfde leeftijd als ik, een atleet, loopt dagelijks nog zijn rondjes .
Mezelf Franco.
Wij zijn de ploeg van het Kolenfront ...de grootverdieners...de elite.
De trein stopt en zo snel als het mogelijk is lopen wij richting pijler. Echt lopen, zoals rennen.
Godverdomme, fuck en shit bestond toen niet, wat zijn die zakken zwaar! Al te samen hebben wij meer dan 50kg springstof bij.
Zowat na ongeveer een kwartier kruipen en sleuren en vitesse zijn wij er.
Drijfnat komen we aan, hoe warm zou het zijn ?
25 a 28° effectief, meer ? De gevoelstemperatuur is hoger.
"Godver... hoor ik mijn maten roepen, onze persluchtslangen zijn weg! We kunnen niet boren!"
We lopen de pijler binnen, enkel daar kan je je verdwenen gerief terugvinden.
In de verte zien wij anderen met ons rechtmatig materiaal slepen, in geen tijd hebben we ze terug.
Ze moesten maar eens durven tegenstribbelen...even de spierenballen rollen, teruggeven dat spul of het is je beste dag niet.
Uitkleden nu, naast de kist van de schietmeester, onze materiaalbak, geen tijd verliezen.
Als groep werken we enkele jaren samen, een blik naar mekaar, een beweging en we verstaan elkaar zonder te spreken.
Bijna lichaamstaal, schreeuwen of roepen is hopeloos als we een draai geven aan onze persluchtboor.
In ons ondergoed enkel met onze batterij en gasmasker aan onze riem.
Vier afgetrainde lichamen!
Het enige getuig is mes, vise-grip en tournevis. De wondertools om alles op te lossen. De mazoutjes niet vergeten.
Tijdens het boren is de zichtbaarheid bijna nihil door dat klotestof, we zien geen meter voor ons neus als de boor zo goed als in de laag zit.
Ik krijg niet genoeg zuurstof en gooi mijn stofmasker weg, tegen beter weten in.
Uit mijn pakje tabak neem ik een prop en steek die in mijn mond.
De smaak en de alcohol verdoven mijn mond.
"Hé Enis, roep ik in gebroken Vlaams, dieze goeje" , en presenteer hem mijn tabak.
De raki waarmee ik mijn tabak weekte de avond voordien komt uit Turkije.
Goe spul, de zever loopt zo uit mijn mondhoek naar beneden .
Hij lacht zijn tanden bloot, goeie gast die Enis. Speciaal Raki voor mij uit vakantie.
Nog 10 gaten boren gebaard de Roger .
Zwarte Jef de Maroc haast zich en begint de boorgaten al te vullen met springstof, een verboden handeling tijdens het boren...maar hé we moeten onze meters halen of...geen geld.
Onze ploegbaas laat gelaten toe...ach volgens het boekje gebeurde er niet veel...hij kijkt de andere kant op.
Hij moet wel, zelfs als wij de springstof met ontstekers niet echt kosjer in de boorgaten proppen.
De ontstekers eerst, dat mocht niet volgens het boekje.
De voorste stempels aan het front worden ondertussen geroofd, de schietmeester maakt zich klaar om het front af te schieten, wij jagen iedereen weg tot op een veilige afstand...

Het front is afgeschoten, zo noemen wij dat en nog voor de stof weggetrokken is haasten wij ons naar het front, het stinkt geweldig.
Er hangt een plakkerige blauwe spul in de lucht, het ruikt naar tien wasserijen, naar wasproduct.
Ariel, Dreft! Helemaal niet Mr proper.
Met sproeiers en perslucht spuiten en blazen we het stof en de hitte weg, goed geschoten!
Alles hangt af van het boren, daar konden ze een puntje aan zuigen aan Roger en mij, zo te zien gaan we op tijd onze meters afwerken.
Niet veel piqueren vandaag.
We vinden nog een ontsteker en resten van niet ontplofte springstof, wat nu?
De ontsteker is voor Roger, die zal er wel mee gaan vissen, de rest verscheuren wij en gooien het weg in de panzer.
Als gekken kolenscheppen nu en verstand, voor zover we er hebben, op nul, hier en daar snel een ondersteuninkje in dat gapende gat plaatsen en wij zijn safe ,
Niemand heeft graag iets op zijne knikker.
Gebrul in de verte ...
Dikke Jos is daar, onze hoofdopzichter.
Die is zo groot als hij breed is en zijn bakkes navenant.
Zo maken ze ze niet meer, indertijd promotie gemaakt omdat ie waarschijnlijk de grootste muil had .
Snel onze tabak verstoppen...de hoofdopzichter is zeker op de geur van de Raki afgekomen, als Jos een grop neemt dan is ons Harelbeke op .
Zwarte Jef vervangt ons pakje met een gewone, een droge.
Dikke pech muileman...
Dikke Jos grommelt, niets is goed we nemen te veel risico's volgens hem.
Wij blijven voortdoen zoals wij altijd gewoon zijn, wat denkt die wel, zijn geroep gaat één oor in, de andere uit.
Verwijten gaan heen en weer, boos druipt hij af, wij zijn ietske te ver gegaan maar niemand speelt baas over ons.
Het kolenfront is van ons en alleen van ons. We hebben geen baas nodig, uitgezonderd om de meters te noteren.
Straks op rapport? Geen premie? Kus mijn kl...!
We zijn er! Ons kruiskes hangen, de nodige meters van die dag zijn gemaakt, onze post zit erop.
Richting schacht, weeral met privileges, dragers van poeierzakken mogen via een vrije doorgang voorbij de wachtende rijen mijnwerkers naar de lift stappen.
Moe, afgepeigerd maar tevreden ,er is niets ernstigs gebeurd das voldoende.
Op den dag, boven, na de douche gaan wij richting rapportzaal .
Grijnzend zit den Dikke Jos bij de rest van de opzichters op te scheppen hoeveel wagens er die dag gevuld zijn .
"Straks een fleske bij Fons?" vraagt hij .
Fons is een gazettenverkoper en staat met zijn barakske aan de poort van de mijn, naast gazetten verkoopt hij bier en niet zo smaakvolle doorbakken worsten die zelfs gretig afzet vinden bij de goede moslims.
Dat is de place to be om ruzies bij te leggen na het nuttigen van aantal flesjes, om op te scheppen wat men zoal gepresteerd heeft die dag, hoeveel Big Nuts men te goed heeft.
De uitgestoken toeren van de harde werkers, er wordt bovengronds meer kolen gemaakt dan beneden.
En ik?
Ik ben het beu...echt moe! Hoeveel jaren nog te gaan?
Fons geef die gasten eentje van mij!


Bedankt voor het lezen,
Franco 535929.


Met dank aan Inge Mariën om mij de laatste weken, maanden, terug te katapulteren naar een tijd dat ik eigenlijk het liefst wil vergeten.
Mijn haat-liefde verhouding met de steenkoolmijn.
Leuke herinneringen maar het was hard, ontzettend onmenselijk.
Wil je dat zelf ook meemaken?
Een stuk ervaren wat mijnwerkers meemaakten?
Afdalen in de donkerte?
De sfeer en kameraadschap voelen?
Samen met twee andere kompels verwelkom ik jullie.

https://mijn-kracht.weebly.com/tg-motus.html.