CAMPERSITE.BE

Hét forum in verband met Motorhomes
Het is nu 28 maart 2024 13:38

Alle tijden zijn GMT [ Zomertijd ]


Forumregels


Klik hier om de forumregels te lezen.




Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 54 berichten ] 
Auteur Bericht
 Berichttitel: Mijn gevecht tegen Covid.
BerichtGeplaatst: 20 jan 2022 18:54 
Online
Site Admin
Site Admin
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 20 feb 2005 06:51
Berichten: 35305
Woonplaats: Houthalen en meestal onderweg naar...
.



Een klein voorwoord en duiding.
Deze bundel bestaat uit mijn dagelijkse rapportjes, het eerste vol goede moed en strijdlustig thuis geschreven, de andere gespekt met wanhoop, verbijstering, euforie, ups en downs vanuit het ziekenhuis en later thuis.
Ik dacht dat varkentje eens in mijn eentje te wassen.
Bestemd onder andere voor mijn vrouw Liliane en FB vrienden. Enkele delen verschenen zelfs op een forum dat mij nauw aan het hart ligt daar het met mijn hobby te maken heeft, namelijk een zwerfautoforum.
Het zwerven met de motorhome ligt nu voor een tijdje stil wegens de gekende reden.
Na mijn ontslag uit het ziekenhuis ben ik verder blijven schrijven, over mijn dagdagelijkse bekommernissen.
Het van mij afschrijven over wat ik dagelijks voel en ervaar helpt mij om de ziekte te verwerken.
Zelfs beter te voelen via virtuele steun van bekenden, onbekenden en uiteraard eventueel steun geven aan lotgenoten.
Soms deugd de social media dus wel...de af te leggen weg is nog zo lang.
Veel te lang om alleen af te leggen.
Dit zal vanaf nu enkel hier en afzonderlijk op FB aangevuld worden met verslagjes naargelang het genezingsproces vordert...
Wie vragen heeft en suggesties is meer dan welkom om mij te contacteren!



13 December 2021. Thuis uitzieken?



Afbeelding



Dag...
Ik ben begonnen aan mijn laatste 4 meters vooruitgang, of met ander woorden de laatste 4 of 5 kruiskappen in de ondergrond
Al menige dagen...normaal een klusje van nog net geen 6 uurtjes afzien.
Nu ben ik er alleen mee bezig, ik moet wel.
Metaforisch:
Ik zie een afgeschoten kolenfront, lichtstralen bewegen van links naar rechts, er wordt weinig gesproken, iedereen weet wat te doen.
Nog enkele uurtjes hard werken en weeral 4 meters in de sacoche.
Sterk dat we waren en jong, mooi!
Er is niets mooier om te zien dan een mijnwerker in zijn tenue bezig aan zijn werk.
Apocalyptisch, monumentaal!
En nu?
Zoveel jaren later ben ik aan het aanmodderen zoals men pleegt te zeggen, ik geraak niet vooruit, voor geen meter.
"Het gaat niet" bestond niet in mijn ogen, buigen of barsten.
Nu gaat het echt niet...meer.
Ik verlies de strijd, ik probeer nochtans met alles wat ik heb, zelfs een kruiskapje alleen hangen kan ik niet.
Trouwens als we dat deden vroeger riepen we afkeurend ZOT naar elkaar toe, maar toch in volle bewondering dat je dat kon...
Sterkt maar verstandig werken, met weinig lichamelijk energieverbruik ( ) zoveel mogelijk doen.
Over dat kruiskapje...dat staat er maar te liggen, ik krijg dat niet om nu.
Ik trek en sleur uit alle macht, er beweegt niets.
Geen klote wil ik uitschreeuwen.
Deze nacht na de zoveelste hoestbui waarbij het water aan je lippen komt dacht ik aan mijn stamnummer.
Om mijn ademhaling onder controle te houden prevelde ik vijf-vijfendertig-negen-negenentwintig.
Hielp dat?
Natuurlijk niet.
ZOT.
Je snakt letterlijk naar adem, je kan niets zeggen enkel zwijgen en stilzitten.
Hopen op een uurtje slaap.
Koud, warm, mestnat net zoals vroeger...
Niets helpt, je ondergaat.
Als een foetus in Liliane 's schoot janken en tot rust komen...dat helpt.
Iets hebben we toch samen gehaald Liliane.
Vandaag zoveel jaren later zijn we nog steeds samen, al 51 jaar waarvan 47 jaar getrouwd.
Je moet het maar doen Liliane! Dankjewel lieve schat!
Samen tot die magere mij komt halen, maar niet zonder slag of stoot.
Misschien is er toch een manier om ergens moed uit te putten en niet op te geven.
Hier toch?
Ik ga de terril op niet wetende of ik over de top geraak.
Tot morgen?



Afbeelding



19 december 2021. Brief aan Liliane



Covidafdeling SFZ
Dat vroeg je ook hé, welnu hier komt ze, met of zonder d en het fouten.
Geen commentaar, deze keer gewoon doorlezen...wedden dat je een klein traantje pinkt?
Eerst en vooral ( klinkt formeel maar dit moet ) dank je, dank je, dank je X onnoemelijk aantal keren voor wat je deed, namelijk mij helpen de terril alleen te willen beklimmen.
Voor de de lezers, in mijn vorige verslagje beschreef ik mijn intentie om thuis mijn covid besmetting uit te zieken....Ik had de verkeerde weg ingeslagen, in plaats van bergop ging het net de verkeerde kant uit.
Samen met Liliane, lief zijnde en mij hier voor 100% steunend, kon ik de strijd tegen covid aan.
Dacht ik.
Vooral niemand tot last zijn was belangrijk voor mij en daar ben ik fout in geweest waarvoor mijn excuses Liliane, Ik het de top van de terril niet gehaald.
De top halen was of zou mijn overwinning op covid geweest zijn.
Niet dus.
Niet dus.
Niet jaloers worden nu, maar om de twee uur word ik omringd door verpleegstertjes in ruimtepakjes, bezorgd om mijn toestand.
Ze berispen mij soms omdat ik nog niet goed genoeg adem of net verkeerd.
Mijn eigen fout hé, nu zit/lig ik hier met beschadigde longen...hopelijk komt dit goed met de opdrachten die ik vandaag zal moet afwerken...kuch.
Terug de terril op maar via de juiste weg.
Hoe dom kon ik zijn.
Ik ben niet alleen in de afdeling, ik hoor sommigen afzien waarbij ik mezelf gelukkig kan prijzen met mijn toestand
Ook pechvogels die zelf...ik moet ermee stoppen, aan mezelf denken en zo snel mogelijk terug de oude taaie knar te worden.
Terug om samen kerstdag te vieren?
Dat zou onze dag geweest zijn, familiedag.
De dag dat we genieten om te geven en vooral knuffels te krijgen van ons kindjes zoals ik ze noem.
Ik mis je nu al Liliane, sinds gisteren al toen je mij uit het spoed moest verlaten.
Mijn ogen worden vochtig...en jij?
Vergeet je niet mijn kruiswoordraadsels af te geven hier aan de balie?
Mijn dag zal vandaag wel gevuld zijn, de ciclocross wil ik niet missen, daar heb ik mijn buur voor al verwittigd, Marc heet hij trouwens, hij is bijna aan de top.
Wat ga je bij de cross nemen Liliane? Ik zou voor een Omerke gaan.
Mis je.
Ciao***



Afbeelding




20 december 2021. Every breath you take.



Afbeelding



Met hulp van zoals ik dat noem, het covidresort van SFZ.
Iedere adem dat ik neemt is dan een stap in de goede richting.
Ik wil iedereen bedanken voor de lieve wensen, ik krijg hier zakken fanmail, daarmee dit eenmalig bericht, dikke dikke merci voor de steun.
Dat doet echt deugd. In ruil doe ik en volg ik hier strikt alle opdrachten.
Ontbijten, kine oefeningen, effe tokkelen op de smartphone, meewerken om de 2 uur met het zorgpersoneel...prikje hier, prikje daar, medicatie strikt en zorgvuldig innemen.
Een babbeltje slaan met het zorgpersoneel, flauwe moppen verkopen en zeveren over van alles en nog wat met mijn ondertussen bijna genezen buur naast mij op de kamer.
Er ligt nog een BK op de afdeling.
BK als bekende kompel.
Hary Siwinski. Applaus voor Hary.
We zitten nu en zaten letterlijk en figuurlijk in dezelfde put. De steenkoolmijn van Zolder.
Vanzelfsprekend hebben we met toestemming elkaar ontmoet, de oude rukker is een stapje voor op mij, van donderdag ligt hij hier.
Ik sinds zaterdag.
Kerstdag zal ik niet halen, ik bedoel daarmee thuis kerst vieren.
Dat wil zeggen dat ik mijn kalkoen hier alleen zal moeten verorberen, hopelijk verlies ik mijn polshorloge er niet in...Jullie berichtjes helpen mij letterlijk door deze miserie.
Echt gemeend, dit wens ik niemand toe enkel...oh ik heb mijn lijst niet bij...
Groetjes tot morgen voor een volgend zeverstukje covidresort.
Bedankt Eddy Pluymers voor de voorzet, mooie titel van The Police, bedankt den andere Eddy Huybrechts voor de opbeurende berichten iedereen trouwens.
Tsjaow!



21 december. Verlangens.



Afbeelding



Vanuit het covidresort SFZ. Mijnwerkers onder elkaar:
Vandaag kreeg ik een bezoek van mijn collega mijnwerker Hary Siwinski.
Fantastische kerel en verteller redenaar.
Koetjes kalfjes en reizen zijn de revue gepasseerd, iets wat wij gemeenschappelijk hebben.
Het verlangen om het kot af te breken al is dat voor eventjes, a la jaren negentig, toen wij bij stakingen en demonstraties de grond deden daveren, kwam in ons op.
De cavalerie ging lopen voor ons.
Ik zou graag Brussel figuratief eventjes zoals tijdens die stakingen willen destroyen.
Tussendoor zei ik hem dat ik blij was dat hij hier ook in dit resort lag...foei van mij.
De belofte is vernieuwd met Heinz Bohnefeld , Eddy Huybrechts om met Eddy Pluymers de terril op te gaan als ik hieruit kom.
Bakje Omer mag Eddy slepen....Hary zag dat ook wel zitten.
Bij deze tijdens een mooie lentedag...one of the hills.
Er zijn veel verlangens eigenlijk.
Terug de oude worden en die van thuis eens deftig pakken. Op de livingtafel...
Toch de stap zetten en uiteindelijk de nieuwe Nikon aanschaffen, de Z fc, puur voor de fun.
De Delhaizemeisjes nog eens zien, Daniela Lupinetti en Anja Kenis bijvoorbeeld.
Super aangename en vriendelijke dames.
Verlangen om mijn eigen hier erdoor te sleuren.
Ik moet een doel hebben.
Jullie terug allemaal zien en meer.
Ik ga stoppen nu.
Spelen met luchtpingpong om mijn longen te stimuleren.
See you later.



Afbeelding



22 december 2021. Rise and Shine!



Covidresort SFZ.
Routine handelingen om een strikte en vaste plan te hebben om hier uit te geraken.
Mezelf wassen, vandaag een douche genomen, tandjes gepoetst.
De nacht verliep uitstekend, tussen 2 en 4 uur een potje gehuild wegens luisteren naar muziek uit de jaren zeventig.
De periode dat ik Liliane ontmoette.
Masturberen gaat niet, men beweerd dat dat gezond is, daarvoor is het te vroeg en ik vind Jan momenteel niet al is die fris gewassen.
Welke muziek? Ry Cooder, CCR, Modugno, sapore di sale, il cielo in una stanza, tranentrekkers.
Ideaal om je in zelfmedelijden te wentelen.
Otis Reding, daar ga ik helemaal plat voor.
Met My Girl bv. Je zou dat niet zeggen maar achter deze reus schuilt een romanticus.
Ik ga stoppen nu, de dag zal gevuld zijn.
Goed nieuws!
Mijn zuurstofvoorziening is van 4 liter per minuut naar 3 liter gebracht.
Ik eet alles, kan k*kk*n en mijn nagels zijn proper.
Subiet mijn rechteroog laten checken...ik heb thuis mijn rechteroog bijna uitgehoest, ik zie daar niets meer door.
Ik zie jullie nu allen enkel maar voor de helft graag.
Tot morgen.



Afbeelding



23 december 2021. Stillevenblues.



Afbeelding



Covidresort SFZ.
"Hallooo" zegt de vriendelijke warme stem van een nachtverpleegster.
Mijn twee favorieten, onder andere, die mij de klok rond monitoren.
In een automatisme gaan mijn armen omhoog.
Bloeddruk meten.
Vingerhoed voor hartslag en saturatie.
Temperatuur...en nog een slangetje in mijn arm voor???.
Stel ik mij geen vragen bij.
Halfslapend vraag ik hoe mijn cijfers zijn.
"Eerste van de klas " antwoorden de meisjes
Ik doe het blijkbaar goed.
De goede cijfers maken mij ontzettend blij.
" Ik heb een belofte gedaan aan mijn vrouw" vertel ik enthousiast.
" Vertel..."
" Nooit meer boos worden en het eerste wat we doen is een dansje placeren op muziek van Ry Cooder, een plakker, een tegeldans..."
Van dansen ging het gesprek over naar lekker eten.
De Wijnrank bestaat nog Liliane, weet je nog? Onze eerste fancy diner.
"Dansen jullie graag...? Gaat het gesprek verder
" Euh...leuke tijden gehad, maar nu niet meer, andere hobby's.
Nietwaar Alice Vandewal, Rudy Maex, Rudy Dugardijn, Els Verdonschot...
Dus maw mijn cijfers zijn goed.
We blijven niet stil, dit met hulp van de redelijk inspannende nieuw opgelegde ademhalingsoefeningen.
Ik wil vooruit, hopende op een volledig herstel.
Van saturatie 80 naar 94 met zuurstof op 2 liter per minuut.
Vandaag misschien naar één literke per minuut?
Bloeddruk van 16 en hoger naar 14.
Schitterend toch?
Weet je wie er zijn ganse leven schitterende stillevens geschilderd heeft?
Giorgio Morandi Italiaan, kunschilder 20e eeuw.
Ik zou willen dat ik dat ook kon.
Je ganse leven wijden het schilderen van enkele steeds terugkerende objecten.
Il faut le faire!
Ik zit nu met een belofte...nooit meer boos worden.
Mijn zwaarste opdracht ooit.



Afbeelding



24 december 2021. Ochtenderectie.



Covidresort SFZ.
Ik word wakker met een halve erectie...?
Er is terug leven in de zaak!
Alles gaat precies in een stroomversnelling.
Deze nacht van 2 liter zuurstof overgeschakeld naar 1 liter zuurstof per minuut.
De zware ademhalingsoefeningen dienen toch voor iets, de kleine sessie turnen ook blijkbaar.
Een laatste zakje antibiotica en pijnstiller is er doorgejaagd, verder moet ik het nu zelf doen.
Het leven is terug mooi en ik zie en lees jullie graag.
Vooral de opbeurende berichtjes, smileys en al de rest hebben mij erdoor geholpen.
Daar ben ik van overtuigd, nog van datte!
Zou dat de erectie veroorzaakt hebben?
Ik ben opgewonden nu, een zekere onrust, een goede dan.
Enkele telefoontjes gisterenavond hebben mijn gemoed opgetrokken naar een ongezien niveau.
Ik ben klaar om het kolenfront te doen ontploffen.
Eerlijk?
Gisteren ging het nogal als een rollercoaster, ik ben eigenlijk achter deze stoere façade maar een klein emotioneel ventje met een voorlopige halve...
Ik moest al mijn moed aanspreken voor enkele gesprekjes...maar oh zo deugddoend.
Allemaal een dikke knuffel en mijn beste wensen en meer...geluk en tja, clichématig een goede gezondheid vooral.
En veel liefde en, en, en...
Voor mij begint nu een volgende hoofdstuk.
Proberen zelfstandig te ademen, strakjes mijn longen fotograferen en ze binnenstebuiten keren met wat oefeningen.
Bangelijk.
Vanavond krijg ik luxepistolets met paté, jammie.
Morgenmiddag vier ik kerst met een vispannetje en een kiwi.
Dingen om naar uit te kijken, ik mag zelfs zondigen met een croissant en...boter.
Zaken die misschien vanzelfsprekend zijn maar sta daar effe bij stil...leven!
Terug naar iets anders want het word te melig.
Nogmaals bedankt voor alle steun van jullie allemaal, bekenden en out of the blue personen die ik niet ken en spontaan reageerden.
Jullie helpen mij echt vooruit!
Nu dat ik gevoeld heb dat er leven is ga ik er vol voor.
Een ganse...halfweg is ook maar niks.
PRETTIGE FEESTDAGEN!



Afbeelding



25 december 2021. ZERO pointzz from de zjurie.



Afbeelding



Covidresort SFZ.
Sorry mannen, slecht nieuws en dat komt hier in de boekskes van de zorg.
Ik ben buiten adem wakker geworden...saturatie 84...fuck.
???
Ik weet het niet.
" Ja maar, je mag ook niet te veel doen hé " maant de verpleegster mij aan.
" Ik dacht net te scheren, douchen, oefenen...voor 7h...."
" Dit gaan we toch moeten noteren, berispend, je hebt de ganse dag de tijd!"
´t Zal dan wel niet alle dagen rozengeur en manenschijn zijn zeker.
Accident de parcours.
Nochtans lag ik gisterenavond al om 21h in mijn kribbe hopende vandaag op een knalprestatie op de covidvloer hier.
Terug naar af en euh...zonet mijn schouders laten hangen en een potje alleen zitten snotteren.
Weet je wat een gevoel dat is?
Dat is net als in een pijler terechtkomenin de steenkoolmijn en plots voor een storing komen te staan.
Fuck, je geraakt niet vooruit, of toch wel maar moeizaam.
IK WIL ADEMEN.



26 december 2021. One apple a day don 't keeps coronavirus away.



Afbeelding



Coronaresort SFZ.
Ik richt mij tot U antivaxer, niet tot degene die wegens medische redenen niet ...
Laat je vaccineren...je argumenten, bullshit en andere mysterieuze redenen dat je aanhaalt om je niet te laten vaccineren houden geen steek.
Je zogezegde vrijheid is mijn gevangenis.
Mijn dagelijkse strijd om er terug bovenop te komen.
Ik ben tweemaal gevaccineerd geweest en toch besmet geraakt.
Gelukkig en hopelijk overleef ik het hier in de covid afdeling.
Hiernaast op de intensieve liggen de overtuigde antivaxers, die door hun egoïstisch gedrag medemensen in groot gevaar brengen. Overleven ze?
Ik hoop voor hun van wel want dit is verschrikkelijk.
Dit is sterven, stikken, lijden...
Zolang jullie overtuigd zijn van jullie waanideeën krijgt het virus zijn kans...en weer en weer en meer om door zich heen te grijpen.
Niets weegt op tegen de morele verplichting om mee te gaan met je medemens. Je houd toch van ze? Jullie zijn een gevaarlijk clubje geworden.
Moordenaars durf ik bijna te zeggen.
Jullie doden mij!
Ach, beroepsmatig zijn er ook regeltjes, overal toch.
Het maakt je echt niet slimmer of dommer om simpele dingen op te volgen. Er zit geen speciale stof in de vaccin dat je tot een volgeling maakt van weet ik veel welke obscure ondergrondse organisatie.
Vanaf dat je geboren bent draai je mee vooral om je geliefde, medemens te helpen, wat doe je anders hier.
Mij mogen ze tig keren prikken, ik wil mijn vrijheid dat jij hypothekeerd terug.
Klinkt allemaal mooi en melig.
Het kan ook anders...de dag dat ik de eerstvolgende antivaccer tegenkom zullen ze het geweten hebben.
Een peer tegen uwen appel.
LOSER. EGOÏSTISCH GEVAL!



27 december 2021. Dag tien, opgewonden.



Afbeelding



Covidresort SFZ.
Opgewonden van de spanning dat zich aan het opbouwen is.
Net zoals die keer dat ik als onervaren snotter de eerste maal achter het slipje van Liliane op ontdekkingstocht ging, niet wetende wat er mij te wachten stond.
Ik had niets ontdekt, de aarde was plat...maar ik wist ook van niets.
Ja, foto´s uit Lach 70 dienden toen als gebruiksaanwijzing, niet wetende waarover het echt ging.
De wereld is daarop gebouwd, rond sterke vrouwen...wij mogen.
Sinds gisterenavond ben ik zonder zuurstof gaan slapen.
De vier daaropvolgende meetingen gaven telkens 92 saturatie.
Op de goede weg?
Straks meneer doktoor aanspreken wat strategie aangaat, naar huis toe werken en achter een slipje zitten...
Maar eerst een dansje, dan een glaasje echte wijn en hopelijk geen benzine, want mijn smaak en geur staan nog niet op punt.
Geschrokken ook door enkele reacties op mijn post van gisteren.
Het was te verwachten dat de eencelligen zich zouden roeren, ze wensen zelfs je dood.
Hoe geschift is da?
Een goede raad aan die gasten.
Eet veel brood met granen, ga het bos in, doe je behoefte, misschien dat er "iets" moois uit groeit loser, want ik ben aan het winnen.
Bon dat 92 saturatie is in rusttoestand gemeten, ben benieuwd wat het gaat geven als ik dagdagelijkse gewone dingen doe als eten, mezelf wassen en andere stuff.
Dan ben ik buiten adem.
Ik heb tijd zat zeker?
Of net niet...op mijn leeftijd?
Zoveel te doen nog.
Nog eens op een warme lentedag in een met paardebloemen bezaaide weide gaan liggen samen met Liliane. Niets doen. De aarde is niet plat heb ik ondertussen ondervonden.
En de terril opklimmen.
En...en...en...
Oprechte dank voor jullie steun.



28 december 2021. Latest news



Afbeelding



Homcovideresort.
Sinds gisterenavond ben ik thuis.
Gepakt en gezakt met hulpmiddelen en voorwaarden om strikt op te volgen.
Om de overgang van covidafdeling naar huis niet al te bruusk te laten verlopen hebben we samen een soort van ziekenhuiskost gegeten.
Vier sneetjes bruin brood met hesp en confituur, slappe koffie daarbij en water.
Nooit gedacht dat water lekker kon zijn.
Mijn poging tot een glas wijn te drinken liep uit op een fiasco.
Nee....geen ganse fles, wijn smaakt nog steeds naar petrol en goedkope brol. Wie lekker smaakt daarentegen is Liliane.
Als beloofd heb ik haar ten dans uitgenodigd op muziek van Ry Cooder.
Echt dansen was dat niet, eerder heen en weer deinen.
Mijn lichaam zier er momenteel niet uit:
Amper 58 kg!
Knotsknieën, heupen die te ver uitsteken, ribben als een xylofoon en een penis die er verhoudingsgewijs veel te groot uitziet tov mijn lichaam.
Mijn lieve Liliane vroeg of ik zin had in sex maar daar ben ik nog niet aan toe.
Werkloos is dat ding...samen met het terug kunnen drinken van een goed glas wijn zal dat tegen nieuwjaar ook wel in orde komen zeker?
Finger crossed en anders zal enkel knuffelen wel voldoende zijn.
Man wat rook ze lekker tijdens het dansen.
Om te eindigen.
Ik zou jullie allemaal stuk voor stuk willen bedanken maar dat is onbegonnen werk.
Echt hé, out of the blue mensen die ik niet ken, ex collega's, campervrienden, vrienden, oude klasgenoten noem maar op.
DANK JE! Dat heeft mij echt geholpen.
Verder heb ik geen boodschap dan vooruit...



29 december 2021. Over koetjes en kalfjes



Afbeelding



Homecovidresort.
Wist je dat:

-Ik in 1972 begonnen ben in de steenkoolmijn van Zolder op de leeftijd van 17 jaar aan een loon van 628 oude Belgische frankskens wat ik destijds immens veel vond?
Corrigeer mij anders Ramaekers Danny...
Ik belandde door omstandigheden van de Latijnse moderne talen uit de Europese school naar het TIKB en kende of kon zo goed als geen deftig letter Nederlands, behalve het citétaaltje vanwaar ik geboren ben, iets wat ik angstvallig verborgen hield.
Frans was mijn toen tweede voertaal.
Den dikke directeur van het TIKB aanvaardde de gelijkstelling van mijn attest naar het 5e technische niet...
Richting mijnbouw dan maar.

-Mijn minpunt is dat ik mezelf altijd wilde bewijzen wat op het werk een cruciale rol speelde?
Als je goed bent krijg je steevast de slechtste stock.
Ik was het zodanig beu dat ik de eerste beste kans met beide handen greep om naar het kolenfront te gaan werken, wat je kan vergelijken als eigen baas.
Je loon verdien je naar het geleverde arbeid.

-Ik mijn huidige vrouw Liliane als vijftienjarige leerde kennen in het jeugdhuis A Trevi in Houthalen waar iedereen welkom was?
Waar ik in sommige jeugdhuizen geweerd werd wegens mijn afkomst, dat was telkens een stomp in de maag.

-Ik nu noodgedwongen tijd genoeg heb om nu na te denken over van alles en nog wat terwijl ik vroeger boordevol vertrouwen was en telkens mezelf wijsmaakte dat ik niet hoefde na te denken omdat ik alles al wist? Wat een ego!
Misschien een façade.
Ik ben nu veel empathischer geworden en hoop het zo te houden.

-Door mijn covidbesmetting 4 a 5 kg prachtige spieren kwijtgespeeld ben?
Alle ochtenden braafjes mijn ontbijt neem met veel eiwitten, graantjes en fruit en dat het nogal wat inspanningen vergt om te eten en te ademen tegelijkertijd.
Ik wil mijn vorige 63 kg terug kunnen tonen.

-Langzaam aan al plannen durf te maken.
December misschien de beste manier is om een covidbesmetting op te lopen als het toch moet gebeuren daar het weer toch niet zo al te best is.

-Niet al te veel beloftes moet maken terwijl je aan het ijlen bent.
Dat kan tegen je gebruikt worden...

-Mijn twaalfjarige kleinzoon gisteren zijn eerste serieuze wonde opliep, vinger diende genaaid te worden.
Iets om stoer over te doen als het pijntje weg is.
Een prachtige kleindochter heb van bijna 16 jaar, degene die daar mee omgaat met mij rekening dient te houden...

-Ik maar niet kan stoppen te benadrukken dat een woordje troost van bekenden en onbekenden heel belangrijk zijn.

-Straks een beefburger met wat gekookte patatjes en boontjes ga eten.
Blijft er nog een kalf over om mee te praten.
Mezelf.



31 december 2021. Hoe is 't?




Afbeelding



Homecovideresort.

"Hoe is't"
De welbekende vraag dat alles en niets dekt.
Je kent dat, de openingszin als je iemand ontmoet, 'de vluchtige' vraag en het daaropvolgende antwoord:
"Goed"
"Koud hé? Krijg je ook te horen, of een çavakes..."
Maar echt?
Je wilt het uitschreeuwen dat het niet gaat, je wilt vertellen dat je met iets zit of vertellen dat het echt goed gaat met je en blij bent maar je moet verder, genen tijd!
"Salut, ciaokes, tot in den draai"
...Leegte, verdriet, angst.
Wel de laatste overlijdens die ik las en hoorde of zag passeren via de media deden mij schrikken.
Zij wel en ik niet.
Ben ik anders?
Verdien ik dat 'om er nog te zijn'?
Ik vind deze situatie zo jammer!
Boos ben ik ook, boos op de zoveelste tegenstrijdige sensationele berichten al dan niet bewust rondgestrooid.
Oké, er is vrijheid, er zijn volle perrons en de cultuur aan banden.
Shame on you.
Dus met mij gaat het steeds beter, waarschijnlijk wegens deze opinies.
Wel ik weeg nog steeds 58.5 kg naked to the bone.
Word wakker rond een uur of vijf wat nog steeds mijn lievelingsuur is, dat is 'me time'.
Ik doe daar mezelf een plezier mee, ben de koning te rijk en is een erfenis van het 'kompel zijn'.
Ik ben nog niet zelfstandig, samen met dat vermaledijde uur sta ik op met een saturatie van net iets onder de 87, 88 maar schiet meteen naar de 91 en ietjses hoger met behulp van mijn zuurstof.
Even maar want ik wil van die slang af...
Gisteren heb ik zelf ons middagmaal bereid.
Tagliatelle met een pesto alla Genovese. Lichtjes pikant
Anderhalve bord binnen gesmikkeld wat resulteerde dat ik 's avonds geen of weinig honger had.
Van sex is er nog niets van gekomen, staat wel geprogrammeerd in mijn agenda als een ' to do ' voor 2022.
Liliane is daarmee opgetogen...ik zal haar wel in de watten leggen...watteren, upwatteren.
Januari is een drukke maand sinds mijn agenda up to date is.
Afspraken met behandelende artsen en zelfs de autokeuring.
Ja-ha, die gasten maken ook uitzonderingen voor jou.
Ik mag als een vip aankomen over een tiental dagen...gewoon je verhaal doen via de telefoon.
Ik heb de vrouwelijke stem aan de andere kant van de lijn doen smelten.
Mijn charmes werken nog, of dat voldoende gaat zijn om mijn 12 jaar oude Fiatje erdoor te krijgen is nog een openstaande vraag.
Ik zal mijn zuurstoffles alleszins meeslepen die dag...een korte rok aandoen zou te belachelijk zijn.
Ja dus met mij gaat het goed. Alive and kicking en voel mij toch wel een beetje gelukkig dat ik er nog mag zijn.
Mijn tijd is nog niet gekomen.
Eind april is voor mij D-day maar daar vertel ik later wel over.
Terrils en Omer...
Maar...hoe gaat het met je?



5 januari 2022. Een bloemetje voor Liliane.



Afbeelding



Homecovidresort.
05h in de ochtend.
" Moet ik bij je blijven? " vraagt Liliane terwijl ze mij omhelst.
" Nee Lianneke, ga maar terug slapen, antwoord ik terug, ik ben ook graag alleen "
Ze twijfelt.
" Ik voel mij meteen terug beter...geef mij een kus. "
Opstaan in ademnood, sinds ik thuis ben van mijn ziekenhuisopname is dit alle dagen zo.
82 a 85 saturatie terwijl ik boven de 90 en hoger moet blijven.
Gisteren deed Liliane een meeting bij haar zelf...95!
Ik heb blijkbaar nog een lange weg te gaan eer ik genezen ben.
Een uurtje aan de zuurstof hangen en ik ben goed voor de rest van de dag.
Dat betekend in de zetel liggen en niets doen.
Frustrerend.
Een activiteit zoals even helpen in het huishouden doen trekt mijn conditie of hetgeen er van overblijft meteen naar beneden.
Even rusten en ik zit dan weer goed.
Liliane zegt altijd dat ik er beter en beter uitzie.
Kan je dat geloven?
Weldra kan ik meedoen met Mister Universe met mijn hele 58.7 kg.
Exact 200 grammetjes ben ik bijgekomen sinds ik al thuis ben tien dagen geleden.
Gisterenochtend na mijn ontbijt bestaande uit 3 boterhammen en wat fruit besliste ik om de saaie dagelijkse routine te doorbreken.
Na 200 afleveringen Njam bekeken te hebben afgewisseld met Drain the oceans van National Geographic zou je voor minder willen ontsnappen.
" Breng mij naar het centrum, zeg ik met een gedecideerde stem tegen Liliane, en stop de auto waar ik het zeg. "
" Ga je zo? Met je training..." vraagt een bezorgde Liliane
" Yep, nu trek ik mij daar niets van aan " is mijn korte antwoord.
' t Is jaren geleden , tientallen jaren geleden, vorige eeuw eigenlijk droeg ik nog een training om weet ik veel welke reden.
't Was mode, iets na de seventies...nu not done meer maar het zit goed eerlijk gezegd en trekt op geen fluit.
Mondmasker op, muts, fleecejas en trainingsbroek en ik kan, nu nog, gewoon blenden in het Houthalense centrum...de seventies zijn hier nooit weggeweest.
" Stop! Parkeer de hoek om! "
Ter hoogte van het Kruidvat en de Zeeman in de Vredelaan stap ik uit de auto, Liliane parkeert ergens richting Dorpsstraat.
Moeizaam geraak ik tot bij de bloemist.
" Een boeketje aub " zeg ik hijgend.
Argwanend bekijkt de bloemendame mij...ja ja ik weet het, ik zie er niet uit.
Mijn houding is ook niet je datte, krom voorovergebogen, mager...junkie, hijger.
Met moeite geraak ik de hoek om, Liliane straalt als ze ziet wat ik bij me heb.
Een knuffel, een kus en we stappen de auto in.
Bekaf, buiten adem maar ze verdient meer dan dat.
Ik heb nog een lange weg te gaan en moet met beide voeten op de grond blijven.
Geduld.
Mijn prestaties zijn nul komma nul, zelfs van de grond gaan lukt nog niet.
Maar...hey, ik ben er nog!
Merci Lianneke.



10 januari 2022. Lacht het geluk mij toe?



Afbeelding



Een maand geleden, zolang is het dat onze motorhome stilligt.
Geen uitstapjes en overnachtingen op bekende of nog niet bezochte plaatsen.
Knus in ons rijdend huisje tijdens de winter, kijkend naar wat de tévé te bieden heeft na een dagje wandelen, fietsen of ergens een stadsbezoek.
Vandaag wil ik naar de motorhome, alles even checken of alles nog naar behoren werkt en eventueel een uurtje aan de stroom pluggen.
Zelf neem ik mijn zuurstoffles mee als back up.
Deze ochtend stond ik op en na het ritueel tandenpoetsen en koffiezetten meet ik meteen mijn saturatie.
Het percentage bedraagt 85 tot 88.
Te weinig...
Normaliter hang ik dan aan de slang maar vandaag wil ik niet, iets zegt mij wacht even...
Na 5 minuutjes rust meet ik 90 gaande naar 93 percentage saturatie.
Tijdens dit schrijven haal ik 96...mijn geluk kan niet op.
Ik wil Liliane wakker maken om haar dit nieuws te vertellen maar dat is geen goed idee.
Ze mag uitslapen.
Ze doet ook alles voor mij, bekijkt mij argwanend bij de minste hoestuitbraak, vraagt meer dan eens of ik mijn ademhalingsoefeningen correct gedaan heb.
Gisterenavond beloofde ik haar nog een boeketje bloemen voor de goede zorgen en om mij telkens op te beuren na mijn zoveelste dipje...het gaat telkens op en neer.
Frustrerend is dat niets kunnen doen.
Eindeloos wachten op enige verbetering.
Vroeg gaan slapen en hopen dat de slechte dagen snel voorbijgaan.
Ze helpt mij in bed stoppen, vraagt of ik nog iets te kort heb en beloofd om iets later bij mij te komen liggen.
Ik kan niet slapen zonder haar naast mij.
Vandaag is er iets veranderd.
Ik voel dat.
Ik ga naar onze mobie.
Ik ga een bloemetje kopen.
Ik ga een wandelingetje doen.
Ik ga...ik weet nog niet wat extra doen...als het lukt.
Ik heb nochtans niets in mijn koffie gedaan, 't is nog steeds dezelfde Lavazza...ik voel energie?
De 400 grammen dat ik bijgekomen ben?
Op 100 grammen na 59 kg.
Bij 60 kg weet ik niet wat ik ga doen, waarschijnlijk ga ik haar eens goed vastpakken...dat mag niet klunzig gebeuren.
Een beetje romantiek?
Ik ga vragen of ze mij frietjes bakt deze middag, met een vol au vent en een goei klets mayonaise.
Hop naar de 60 kg en dat vleugje romantiek.
Ik zie haar graag!



13 januari 2022. Het geluk staat niet altijd aan je zijde...



Afbeelding



Dit om mijn vorig euforisch bericht te duiden.
Afspraak gisteren bij Dr....... te Geel, een oogspecialist.
Sinds mijn coronabesmetting zie ik slecht tot helemaal niets door mijn rechteroog.
Liliane heeft mij tot het verre Geel gebracht.
Mistig weer heeft effect op mijn ademhaling zodat ik aan de zuurstof moet en ik zie geen diepte meer.
Mijn linkeroog compenseert veel maar Liliane rijd goed en ik hou mij aan de belofte om nooit meer boos te worden, lees commentaar geven op haar rijkunsten.
Ze kan het best wel maar ik noteerde een zekere stress gisteren, haar bezorgdheid om mij speelt haar parten.
Bon om het kort te houden, " zet je gezicht maar tegen het toestel meneer... "
Verschillende toestellen achter elkaar, injecties in mijn arm met een fluorescerende stof, grapjes makend als " nu gaan ze mij goed zien in het donker ha ha" nog wat oogdruppeltjes en wachten op het verdict.
Het lachen verging mij meteen.
Oogtrombose!
Een bloedklonter opgelopen tijdens mijn coronabesmetting is daar de oorzaak van.
In mijn netvlies zit een bloedklonter dat mijn aders verstoppen, de druk op mijn aders maakten dat er spatjes bloed over mijn oogbol ontstaan zijn en die vertroebelen mijn zicht.
Operatief niet te verwijderen.
Ik moet dringend naar andere dokters om verdere infarcten te vermijden.
Er is namelijk 10% kans dat mijn linkeroog zou aangetast worden.
Stilte...
Ik krijg zoveel informatie te verwerken dat alles in één oor terecht komt en door de andere er meteen uitgaat.
Niets aan te doen?
Euh ja, maandelijks een spuit in mijn oog om het klonter proberen te verwijderen, hoor ik vaag, na een uitgebreide uitleg.
" Gaan we meteen vandaag voor een spuitje, meneer? " stelt Dr.........voor.
Ik kruip in mijn schulp, mijn maag draait zich om...ik ben bang.
" Ga ik bewegen, zal ik een verkeerde beweging doen tijdens dat spuitje? " stamel ik.
Wat oogdruppeltjes verder en enkele minuutjes verder krijg ik een blauwe lap met een gat in het midden over mijn gezicht.
Het gaat gebeuren...
Auwww...draaglijk. Maar wennen? Nee.
Je voelt de naald binnenkomen...
700€ in mijn rechteroog, gelukkig hoef ik daar enkel een 10% remgeld voor te betalen maar dat is het minste van mijn zorgen.
Zo snel mogelijk een afspraak met mijn huisarts voor bloedverdunners of verwijzing naar cardiologen heb ik begrepen.
Alle maanden een spuit in mijn oog, een behandeling dat jaren kan duren eer het klonter weg is zonder verbetering van mijn zicht...mijn leeftijd hé.
Onderweg naar huis bekruipt mij een angstvallige gedachte.
" Liliane? Wat als mijn longen ook blijvend beschadigd zijn? "
" Maar nee..." haar gezicht vertrok.
Ik mag zo zwart niet kijken.
Ik zie nog, leef nog, we hebben elkaar, er is honger en dorst in de wereld, er is oorlog.
Dat interesseert mij gene fuck voor het ogenblik.
Laat mij even wentelen in mijn verdriet, ik wil mijn belofte verbreken Liliane, eventjes boos zijn!
Op alles.



17 januari. Bij de cardioloog.



Afbeelding



Vandaag bij de cardioloog heb ik tijdens de consultatie een inspanningstest moeten afleggen...
Bovenlijf ontbloot.
Ik schaamde mij voor de eerste maal, ik voelde een gêne in de kleedkamer.
Waar vroeger spieren in huisden is het nu een loshangende jas geworden dat bij de minste zucht heen en weer flappert.
Vervolgens werd mijn torso beplakt met zuignapjes en allerlei kabeltjes verbonden met een toestel.
Via een scherm aan mijn zijde kon ik allerhande kronkelende lijntjes opvolgen met mijn slecht alziend oog.
Na die meting mocht ik van de cardioloog de fiets op, op voorwaarde dat ik mij goed voelde, indien niet mocht ik later wel een nieuw afspraak maken.
" Ik voel mij best fit", antwoorde ik niet zonder enige fierheid.
Vol goede moed begon ik aan de test.
Ik waande mij in " Het huis ", een interviewprogramma over en met bekende sterren, iets wat ik helemaal niet ben, eerder een uitdovende ster.
Er kwamen ook geen diepzinnige vragen.
Enkel een waakzame verpleegster, klaar om mij op te vangen ingeval van.
Dat fietsen lukte aanvankelijk goed, 60 omwentelingen moest ik aanhouden.
Het interview stokte...lang duurde dat niet ondanks dat ik nog verder kon.
Het hoesten begon en stopte niet totdat ik even aan de zuurstof naar frisse adem mocht zuigen.
The results? Not Bad!
Beresterk hart, kleppen, ontsteking, krukas, carter en smering alles oké, ik kan nog eindeloos kilometers verder gaan, stappen, kruipen, fietsen, feesten, you name it...
Mijn benen wilden wel maar mijn adem, lees luchtinlaat, geen rechtstreekse injectie ik ben van de vorige eeuw, was weg...anders had ik de fiets kapotgereden!
Dit trekt op niets.
Enerzijds is er de geruststelling dat er aan mijn hart niets mankeert maar de ontgoocheling is des te groter daar ik nog steeds afhankelijk ben van zuurstof en dit maakt mij in 't geheel niet gelukkig.
Zelfs onrustig, ik zit met zoveel vragen nog, zoek teveel op het wéwéwé naar lotgenoten en covid verhalen...



20 januari. Een pond en een kilometer verder...



Afbeelding



Momenteel is mijn gewicht exact 59 kg naked tot the bone zoals ik in het begin schreef.
Sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis ben ik een hele halve kilo bijgekomen.
Mijn belofte om nooit meer boos te worden houd nog steeds stand alhoewel ik onzeker begin te worden.
Is deze toestand wel gezond tussen partners?
Kan Liliane dat volhouden? Kan ik dit volhouden?
Ik kan haar maar niet genoeg dankbaar zijn voor al hetgeen ze voor mij doet.
Ik heb nog steeds mijn twijfels en mijn downs na het minste kuchje.
Bij mooi weer trekken we erop uit. Zover als mijn benen kunnen en mijn longen stop zeggen.
Liliane, ik en mijn nieuwe Nikon, uiteindelijk na jaren uitstel de aankoop toch gedaan, wat mij stimuleert om naar buiten te gaan.
Dat is tegenwoordig een kilometer ver zonder zuurstof al krijg ik het op het einde wat moeilijk.
Ik vergelijk dat, hier zijn we weer, met mijn werk vroeger, het harde labeur in de ondergrond zoals in mijn eerste verslag beschreven gans bovenaan.
Maar nu werken we samen, Liliane is mijn steun, zoals het hoognodig was in de ondergrond.
Voor elkaar zorgen en opletten.
Mistig weer is voor mij een no go hebben we ondervonden.
Drukke wegen en uitlaatgassen eveneens.
Een fris windje en een straaltje zon is alles wat we nodig hebben...en elkaar eens goed vastpakken.
Zeker minstens belangrijk als normaal kunnen ademen.
Ik ben nog niet zover om beide aan te kunnen, hoop doet leven om het met een cliché te omschrijven?
" We " geven niet op.



Afbeelding



24 januari 2022. Heb je een psycholoog nodig?



Wat ik hoorde in het cabinet van de behandelende longspecialist beviel mij niet.
Er is te veel gebeurd de laatste tijd om niet echt vrolijk te worden.
Mijn testen vandaag zijn een ramp, gebuisd over de ganse lijn!
De volgende nog te ondergane onderzoeken zijn er teveel aan.
Een CT scan longen en hartvaten om al dan niet een longembolie uit te sluiten en een diagnostische vraagstelling ivm parenchymletsels.
Allemaal chinees, latijn, angstaanjagende termen totdat je thuis zit op te zoeken wat het betekend of tot je doordringt wat je behandelende arts je vertelde daarnet, alles gerelateerd aan je longen en covid...
" Blazen, blazen, blazen " riep de verpleegster ongeduldig toen ik in een testcabine zat voor een onderzoek naar longinhoud.
" Het spijt me, beter kan ik niet " een krop in mijn keel, een traan dat ik amper kon bedwingen, woede en teleurstelling.
Ik kon dat net verbijten.
" Ja maar, gij doet dat goed, allez nog een keer en zonder te hoesten " spoorde zij mij aan.
Na ettelijke pogingen had ik een teleurstellend grafiekje om aan de longspecialist te tonen en daar stortte ik min of meer in.
" Dat gaat maanden en maanden duren...waarom neem je 's morgens geen zuurstof meer...vanaf nu ga je slapen met zuurstof...kine 18 X om te beginnen... " zei Dr Morias.
Alles werd genoteerd, verdere zinnen hoorde ik amper, het was alsof ik er niet was, mijn aandacht verslapte, tranen vloeiden.
Beschamend, gênant.

En denken dat ik net voor ik het hospitaal naderde een vroegere citébewoner, schoolkameraad, kompel, jarenlange kennis tegenkwam, even een babbeltje sloeg en vol goede hoop vertelde wat mij bezig hield.
" Si lo so, ho letto...facebook " antwoorde Mario Paris, het gesprek ging over naar het Nederlands als er moeilijke woorden kwamen om te vertalen naar het Italiaans.
Woorden als bloedklonter, embolie, hartaderbreuk... Moeiteloos overschakelend naar " de citétaal ".
Lindeman, waar we opgroeiden in de schaduw van de terril en lang geleden verlieten.
Je vergeet dat omschakelen nooit meer.
" Hai sentito ? Johnny..." zeg ik hem gelaten.


Zondag, iets na de middag.
Tijdens mijn wandeling om even mijn spieren terug aan een inspanning te laten wennen ging de telefoon af.
" Fra, ik moet je iets zeggen zegt Eddy Pluymers kort en bijna zakelijk, achteraf begrijpelijk waarom.
Johnny L. is overleden vandaag...ik moest u zeggen...ja..."
"................................................................"
Wat kan ik zeggen over Johnny Leten?
Onafscheidelijk te zien met Erik Schuyten, zijn beste kameraad.
Samen de laatste jaar dagelijks op de baan voor onze laatste job als mijnwerkers in de hoedanigheid als PE lassers.
Altijd goedlachs, goedgezind, aangenaam en vriendelijk in de omgang.
De laatste weken via messenger steeds bezorgd om mijn gezondheid.
Hij zou met mij mee gaan samen met andere kompels de terril op om er eentje drinken, op ieders gezondheid.
Speelde deze gebeurtenis een rol in hoe ik mij nu voel?
Heel waarschijnlijk wel, absoluut.


Verleden week op een Facebookpagina van kompels over en met kompels.
Ik lees tweedracht, verwijten, gehoon en gejoel dat plaatsgemaakt heeft van de steeds gekende solidariteit onder de mijnwerkers.
Het gaat om steun in de vorm van lidgelden en regelmatig vrijwillige bijdragen naar ieder beurs ivm de strijd voor onze achterstal naar de vzw Ks vriendenkring.
Een moedige strijd van onze vzw voor wat ons letterlijk bestolen is geweest.
Het geroep gaat richting kompels die nog niet bijdroegen of nog geen lid zijn!
Al dan niet terecht?
Schaamte! Ratten, profiteurs en nog wat andere minder leuke adjectieven werd er getierd.
Bijna middeleeuws, naar de schandpaal!!!
Niet mijn stijl. Ik heb geen zin meer in boos te zijn, laat staan vechten tegen kompels.
Ik zou willen schrijven dat polariseren averechts werkt.
Ik ben ervan overtuigd dan men ex- mijnwerkers nog steeds kan overhalen om een bijdrage en steun te geven met geduld en overtuiging, misschien hopeloos?
Met verbale agressie zal het zeker niet werken, angstaanjagend.
Ik schrok ervan. Een vzw moet groeien ook na deze affaire, alle kompels zouden welkom moeten zijn.
Hey mijn mening hé, een beetje tegengewicht al is het maar een kleintje mag hé.


Mijn agenda zit nu vol afspraken, vandaag zouden wij even, om het over mijn hobby te hebben, kunnen weggaan en één nachtje doorbrengen in ons motorhome.
Zot idee voor één dag, maar waarom ook niet?
Water vullen, diesel en gas tanken, ik kom niet tot rust, mijn zuurstofconcentrator moet mee!
Volgende week? Kine even uitstellen?
Kunnen we nog plannen om te reizen als de revalidatie maanden en maanden kan duren?
Kan ik mee naar Brussel samen met andere duizenden kompels met mijn conditie, nood aan zuurstof en vooral na mijn betoog voor mildheid jegens alle kompels eender wat en hoe?
Ik zit nu in mijn eentje om 4h in de nacht na te denken of ik dit wel allemaal moet neerpennen.
Gelukkig zijn er nog vrienden aan wie ik mijn zorgen kwijt kan, gewoon voor een babbeltje.
Over enkel uurtjes krijg ik wat fruit ( lees pikante foto's waar een mens vrolijk van wordt ) van Heinz Bohnefeld via messenger, ook een vroege vogel begaan met het lot van kompels.
Ik kan mijn ei kwijt op de zwerfautosite.
Ik heb momenteel veel zorgen maar krijg ook veel steun van zowat overal.
Ik heb geen psycholoog nodig, dit van mij afschrijven met de eventuele " d en het fouten " ( Liliane slaapt nu ) werkt ook therapeutisch..

Johnny Leten, ik zal je missen.



Afbeelding



30 januari. Sing c'est la vie...



Afbeelding



De prehistorie...Sing c'est la vie draait op de radio.
In bad liggend kijk ik net zoals tijdens mijn jeugd in de vorige eeuw naar de zeepbelletjes in het warme water.
Liliane wast mijn rug...
Weeral een dip.
Ze troost mij en verdraagt mijn geklaag.
Ik.
Ik.
Ik.
Alsof er niets anders is!
Straks komen mijn kleinkinderen en dan moet alles oké zijn.
Lekker eten, luisteren naar wat er verteld wordt aan tafel, happy gezichten een wijntje erbij.
Ja die begint terug naar wijn te smaken.
Ribbetjes met frietjes, mayonaise en een Griekse salade.
Ongetwijfeld gaat dat smaken naar ribbetjes met friet en mayonaise.
Geur en smaak zijn eindelijk terug, Omer durf ik nog niet te drinken, ruikt nog een beetje vies...
Maar ik zit met iets.
Mijn CT scan longen hart afgenomen verleden week waren goed, geen klonters of obstructies in mijn aders.
Das tenminste iets dat de specialist kan wegvinken van de zoveelste testen die nog te wachten staan.
Enkel een forse beschadiging van mijn longen.
Met mijn huisarts nadien besproken wat dit zou kunnen betekenen.
" Ja Fra, zegt mijn naamgenoot, afwachten, Lang Covid noemen ze dat".
Ik weet dat hij mij niets wijsmaakt, net zoals mijn behandelende specialist, direct to the point.
Bijna cru.
Lange revalidatie, maanden...hoeveel maanden? Onherstelbaar of wel?
Ik ben thuis gekluisterd.
Vergeetachtig, snel moe, soms niet wetend waarmee ik bezig ben.
Kine drie maal per week met mijn saturatiemeter oefeningen uitvoerend en stoppen bij min negentig...
Wandelen buiten kan tot één kilometer buiten mijn comfortzone.
De mist is nog steeds een no go alsook de uitlaatgassen.
Een draagbare fles zou ideaal zijn voor korte verplaatsingen maar daarvoor komt niemand tussen in de kosten, aan de tempo van onze uitstappen zoals we gewoon waren zou dat op een briefje van twintig komen dagelijks.
Niet opgeven en plannen maken maak ik mij wijs dan, het komt wel goed.
Ik forceer mij tegen mezelf te liegen en dat lukt maar halvelings.
Tegen mei moeten we klaar zijn om naar Zweden te trekken met de mobie.
Daarvoor een beklimming en viering op de terril van Zolder zoals ik beloofd heb als einddoel van deze shit-situatie.
Ik heb een doel, dat is genezen, met vallen en opstaan.
Sorry voor mijn klaagzang.
Straks tijdens ons middagmaal een extra wijntje, een lach van ons kleinkinderen, horen dat alles oké is bij de kinderen is genoeg.
Meer dan voldoende om tevreden te zijn.



5 februari 2022, eerste uitstapje, wat een gedoe!



Afbeelding



Onze eerste uitstap met de motorhome verliep niet zonder slag of stoot, eerder stuntelig en moeizaam voor mij.
Te vergelijken als twee jeugdigen van 367 jaar die voor de eerste maal een camper huren.
Die paar dagen uit deden mij weliswaar deugd moet ik toegeven.
Van Liliane ben ik niet zo zeker, waarschijnlijk ook maar zij was vooral bezig om op mij te letten... als een kloek!
Terecht, maar minstens even vermoeiend.
Enkele gebeurtenissen:
Mijn eerste afspraken met de kinesist verliepen niet vlekkeloos, de weg naartoe werd een probleempje.
Alwaar ik mijn lichaam moet afpeigeren is niet ver verwijderd van thuis, in normale omstandigheden met de fiets of zelfs al wandelend bereikbaar, net buiten het centrum.
Peace of cake, je komt er blindelings.
Nu is dat zodanig vermoeiend voor mij wegens ademnood dat ik genoodzaakt ben om er met mijn Fiatje naartoe te rijden.
In het kort, ik kwam ergens terecht waar ik niet moest zijn op enkele kilometers van de afspraak,
" Euh...wat doe ik hier?"
Een simpele berekening of een vermenigvuldiging maken lukt op zen minst moeizaam.
Niet verontrustend als je vergeet dat je vergeet...
Behalve als dat hobby gerelateerd is.
Weldra zouden we graag naar Zweden willen reizen, hoe bereken je weeral het brandstofverbruik van je camper???


Iets na 9h in de ochtend 's woensdags begonnen wij de motorhome in te laden, ondergoed voor twee dagen, eten kopen we ter plaatse, we nemen enkel wat kleinigheidjes mee uit de koelkast voor de eerste avond, de zuurstofconcentrator van een kleine 20 kg gaat mee.
In april moet dat stuk machinerie vervangen worden door twee fietsen!
Binnen een uurtje moeten we klaar zijn als...
Water innemen als er binnen iets lekt hoe doe je dat en hoe los je dat nu weeral op?
Kortom na veel gesukkel, ik ben een schim van wat ik voorheen was, de motorhome stallen zonder voorzorgen te nemen bij vriesweer kan schade veroorzaken aan je pomp, is de zaak hersteld.
Filterbehuizing stuk...
Dit duurde of beter gezegd leverde drie ontvellingen op mijn kale hoofd op en een tiental krassen aan mijn vingers, ik ben een loser.
Maar alles met de glimlach of gelatenheid, een belofte maakt schuld, nooit meer boos worden op iets of eender wie.
Met de hulp van Liliane kwamen we in Pelt aan! Ik was de weg niet vergeten maar rotondes zijn er om te blijven rondrijden...of in de war te geraken.


Wat deden we in Pelt?
Niets speciaals, genieten van een Jupiler op het terras van " Den Drempel ".
De dag erna een Cristal bij het "'t Vlamsch Hoes ".
Winkelen en palaveren over levensbelangrijke vragen als " wat eten we straks? ".
Dit alles binnen een straal van 1000 hele meters van ons mobie. Verder wandelen is een risico...er zijn geen betere café's verder.
Smaken en geuren zijn langzaam aan het terugkomen.
Kruiswoordraadsels oplossen om mijn geheugen wat te oefenen.
Waar de volgende uitstap ons naartoe brengt weten we niet, ergens waar het goed is in elkaars gezelschap.



15 februari, het moet goed zijn in 't kopke om door te gaan.



Afbeelding



Uit frustratie heb ik uren op de hometrainer gezeten, zo leek het althans.
De reden?
De spuit, in tegenstelling tot de vorige, in mijn rechteroog heb ik na het verdwijnen van de verdoving gevoeld.
Het leek alsof er een hap uitgesneden was, zo hard voelde ik de prikkelingen.
Al dat gedoe zonder enig tastbaar resultaat speelde mij parten.
Beuken op de hometrainer hielp ook niets, klagen tegen Liliane ook niet maar het luchtte op.
Er moet toch iemand zijn aan wie je je zorgen kwijt kan, de fiets dan...
De voorbije dagen voel ik wel dat ik fysiek sterker aan het worden ben, zelfs bijna 2 kg bijgekomen en hopelijk wordt dat bijgekomen gewicht omgezet in spieren en geen reddingsboei om je middel.
Maar in 't kopke!
Corona speelt daar ook mee, champions league...een rollercoaster van gemoedstoestanden, ups en downs.
Bij de simpele vraag hoe voelt ge u komen emoties los, je zou bijna in de grond willen zakken van schaamte.
Dat heb ik dus niet onder controle, dan komt die krop in je keel, vochtige ogen en je woorden die stokken, fuck!!!
Gevolgd door innerlijke frustratie's, woede, boosheid en angst, tegen dat vuile virus, dat enge beest in je lichaam.
Nog niet goed.
Concentratievermogen, weg.
Geheugen, waar was dat weer Liliane?
Hoe werkt dat?
Wat ben ik aan het doen?
Oh ja , onze mobie aan het klaarmaken, met name water indoen. Staren naar een vuldop...



Afbeelding




We verkassen met onze Adria voor het weekend naar Pelt, de zuurstofconcentrator gaat mee en ons fietsen ook.
Verre verplaatsingen vertrouw ik nog niet in deze toestand.
Mentaal berust ik in het feit dat ik misschien overwegend blind blijf in mijn rechteroog, nog een laatste spuit en dan komt er een evaluatie hoorde ik de specialist zeggen.
Er is valt niets te evalueren als je niets ziet dan schimmen...de hoop is bijna weg.
Ik zie geen verbeteringen, zelfs niet met mijn goede linkeroog.
Wat blijft er dan over?
De longen!
Die kan ik pijnigen tot ze open gaan, lucht moet ik hebben!
Het diepst liggende blaasje, de kleinste ruimte moet gevuld worden met kostbaar levensadem.
De voorbije dagen zijn we terug aan het fietsen, heerlijke droge dagen waarbij het ritmisch pedaleren mijn hoofd vrijmaakt van zorgen.
Het zonnetje speelt een grote rol mee, de gemaakte reisplannen van voor de coronatijd komen dan terug op.
Dromen over betere tijden en ze realiseren, als het lukt!
We moeten niets, hoeven niets en missen niets, behalve dit...en genieten van, wat we of beter gezegd ik als de normaalste zaak van de wereld beschouwde, een weekendje uit in de buurt.
Fietsen, wandelen, al dan niets zeggen, een drankje in alle veiligheid buiten.
Gesloten ruimtes en toestanden is voor mij nog steeds een no go, ook al is dat perfect mogelijk.



Afbeelding



Zondag D-day!
Ik heb mijn uitnodiging op zak om bij de statutaire vergadering van KS Vriendenkring aanwezig te zijn en bij te wonen.
Aangename verrassing, mijn broer is erbij.
Wat ook tof is is het feit dat ik bekende gezichten zie, voormalige werkmakkers, kompels, medewerkers van de vzw druk in de weer om de meeting in goede banen te leiden.
Niets valt er op te merken, mondmasker op, je uitnodiging wordt gecheckt, je Covid safe pass, je identiteit...
" Hey, hoe is 't...? "
" Franco...? "
" Gaat het...? "
Op zulke momenten krijg je een boost, je herleefd, kutcovid is niet meer want je herinnerd je terug alles alsof het gisteren was.
Er is een verschil weliswaar.
We zijn een stukje ouder, sommigen wat bourgondischer van uitzicht, enkelen lopen wat krommer maar ik heb de indruk dat de aanwezige kompels op dat moment alles even opzij kunnen zetten en allen voor één doel gaan.
Waarvoor we aanwezig zijn.
Ik mag op de onderste rij plaatsnemen in de zaal...bij de...degenen die geen trappen richting bovenste rijen kunnen gaan.
Ik moet nu mijn excuses aanbieden aan de organisatoren wegens het vroegtijdig verlaten van de vergadering.
Ik krijg het benauwd net tijdens een belangrijke uitleg...onder de indruk van de grote opkomst van de kompels?
Sorry, mijn gemeende verontschuldigingen Robert Coens, Eddy Melis en Michel Dylst.
Bedreven kompels van het eerste uur die slim genoeg waren en hiaten in de gemaakte afspraken opmerkten bij de sluiting van de mijnen.
Bewonderenswaardig zijn hun tomeloze inzet. Nu nog steeds na al die jaren!
Hoe komt dat over, opstaan net tijdens een uiteenzetting van belang? Alsof er iemand totaal geen interesse zou hebben.
Samen met mijn bezorgde broer stap ik richting uitgang.
Daar komen we in minder drukke ruimten.
Ik heradem.
Ik benadruk nogmaals dat het verlaten van de vergadering enkel en alleen door mijn benauwdheid te maken heeft en zeker niet te wijten was aan al de voorzorgen genomen door de organisatie.
In mijn kopke zit dat beestje, die angst...
Tot rust kom ik na een pauze aan " checkpoint- kompel ", ik word daar gebriefd over de gemiste details.
Het nodige en het allerbelangrijkste is genoteerd.
Komt in orde!
Een speciale bedanking aan Francisco Martin Fernandez wegens zijn alertheid.
Een bedanking aan de vlijtige medewerkers uit de verschillende voormalige beconcurrerende zetels die uitstekend werk verrichten en nog doen.
Een bedanking wegens een complimentje over mijn schrijfsels aan Luc Mertens...eentje toch die dan mijn ding leest...en vooral aan Rich de Schutter.
Toffe personen die ik heb mogen kennen sinds mijn probleem.
Kijk, het moet terug goed komen met vrienden, kompels die bezorgd zijn om je, maar weet je waar ik het meeste naar verlang eigenlijk?
Om eens terug een normale reisverslag te mogen neerpennen.
Een beschrijving van een Turnerlandschapje, de smalle steegjes van een godverlaten boerengat, de beste spaghetteria, de lekkerste oester...ons eeuwig liefdevol gekibbel...
Een zorgeloos verslagje over onze bescheiden avontuurtjes.
Niets minder en niets meer, gewoon.
Verlangen doet wonderen...



27 februari, nog werk aan de winkel.



Afbeelding



Groetjes Franco.
KLIK HIER VOOR HET VERVOLG.

_________________
Forumtips klik hier


Omhoog
 Profiel  
 
WAARSCHUWING

Deze thread heeft 53 replies

Je moet een geregistreerde gebruiker en/of ingelogd zijn om verdere reacties te lezen.


Registratie is eenvoudig en automatisch
Omhoog
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 54 berichten ] 

Alle tijden zijn GMT [ Zomertijd ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers.


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Ga naar:  
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
phpBB.nl Vertaling