CAMPERSITE.BE

Dag...
Ik ben begonnen aan mijn laatste 4 meters vooruitgang, of met ander woorden de laatste 4 kruiskappen.
Al menige dagen...normaal een klusje van nog net geen 6 uurtjes afzien.
Nu ben ik er alleen mee bezig, ik moet wel.
Metaforisch:
Ik zie een afgeschoten kolenfront, lichtstralen bewegen van links naar rechts, er wordt weinig gesproken, iedereen weet wat te doen.
Nog enkele uurtjes hard werken en weeral 4 meters in de sacoche.
Sterk dat we waren en jong, mooi!
Er is niets mooier om te zien dan een mijnwerker in zijn tenue bezig aan zijn werk.
Apocalyptisch, monumentaal!
En nu?
Zoveel jaren later ben ik aan het aanmodderen zoals men pleegt te zeggen, ik geraak niet vooruit, voor geen meter.
"Het gaat niet" bestond niet in mijn ogen, buigen of barsten.
Nu gaat het echt niet...meer.
Ik verlies de strijd, ik probeer nochtans met alles wat ik heb, zelfs een kruiskapje alleen hangen kan ik niet.
Trouwens als we dat deden vroeger riepen we afkeurend ZOT naar elkaar toe, maar toch in volle bewondering dat je dat kon...
Sterkt maar verstandig werken, met weinig lichamelijk energieverbruik ( ) zoveel mogelijk doen.
Over dat kruiskapje...dat staat er maar te liggen, ik krijg dat niet om nu.
Ik trek en sleur uit alle macht, er beweegt niets.
Geen klote wil ik uitschreeuwen.
Deze nacht na de zoveelste hoestbui waarbij het water aan je lippen komt dacht ik aan mijn stamnummer.
Om mijn ademhaling onder controle te houden prevelde ik vijf-vijfendertig-negen-negenentwintig.
Hielp dat?
Natuurlijk niet.
ZOT.
Je snakt letterlijk naar adem, je kan niets zeggen enkel zwijgen en stilzitten.
Hopen op een uurtje slaap.
Koud, warm, mest nat net zoals vroeger...
Niets helpt, je ondergaat.
Als een foetus in Liliane 's schoot janken en tot rust komen...dat helpt.
Iets hebben we toch samen gehaald Liliane.
Vandaag zoveel jaren later zijn we nog steeds samen, al 51 jaar waarvan 47 jaar getrouwd.
Je moet het maar doen Liliane! Dankjewel lieve schat!
Samen tot die magere mij komt halen, maar niet zonder slag of stoot.
Misschien is er toch een manier om ergens moed uit te putten en niet op te geven.
Hier toch?
Ik ga de terril op niet wetende of ik over de top geraak.
Tot morgen?