CAMPERSITE.BE

Mijn schouderprothese deel I


" En nu een beetje voorover bukken, ja das genoeg..."
De wattenstaaf ging als een speer door me reet, in een vloeiende beweging van beneden tot bovenkant.
Oef...eerste opdracht achter de rug.
Gisteren heb ik in het Salvator een drietal onderzoeken moeten ondergaan.
Een preoperatieve onderzoek.
Het begon met een uitstrijkje van mijn neus, gelukkig ging dat staafje niet zo diep als tijdens een Covidonderzoek.
De volgende in mijn keel waarbij ik bijna kokhalzend van mijne stoel viel.
" En nu in je bilspleet, zei de verpleegster met een neutrale stem, broek en slip zakken, ja iets verder buigen, oké das goed. "

Langzaam gingen de gordijnen naar beneden, haar strakke uniform spande om haar wellustige lichaam, weinig onthullend...
Oeps sorry, das een ander verhaaltje...

IK vraag mij af waarom deze bepaalde onderzoek geheel neutraal verloopt, korte bevelen, het informele wordt geheel beperkt, de verpleegsters tegen de pensioenleeftijd aanleunend.
Begrijpelijk, wat zeg je tegen iemand als die door je reet gaat?
Bon, het eerste is afgelopen, de ziekenhuisbacterie!!!
Verder naar het tweede.
Een hartmeting.
Nu gingen mijn kleren langzaam uit.
" Oeps sorry, zei de arts, ik zal je even helpen "
" Mijn vrouw helpt mij tegenwoordig met mijn kleren " antwoordde ik.
Een onderlijfje of pull aantrekken gaat niet meer, het gaat van kwaad naar erger.
" Onlangs heb ik een steenkoolmijn bezocht..." zo ging het gesprek verder, zonder dat ik het wist was de meting voorbij.
Fysieke en mentale test. Dat ging vlot hè, mentaal niet veel aan de hand...weinig activiteiten.
Alles staat in je dossier beschreven.
" Da-ag, tot de elfde! "

Bij de anesthesist moest ik in de wachtkamer langer wachten.
" En wat vroeg de dokter? " wilde Liliane weten.
" Wel, ze vroeg hoeveel ik dronk onder andere en of ik rook "
"En? "
De kreupele invalide mensen in de wachtzaal keken allemaal aandachtig toe en wachtten nieuwsgierig af wat mijn antwoord was.
" 't Ja met roken ben ik toch jaren negentig gestopt, het drinken is toch één pintje of één glas wijn bij mijn eten. Ik eet ook meerdere keren per dag...."
Hilariteit in de zaal.
" Fra, fluisterde Liliane, die man hier naast mij probeerde mij te versieren..."
Je moet weten dat ik en Liliane al jaaaaaren samen zijn, ze heeft dezelfde wilde fantasieën als ik.
" Ma nee gij, echt? "
" Ik ben er niet op ingegaan, repliceerde Liliane, vieze vent! " ze benadrukte dat door haar gezicht scheef te houden.
De vieze vent ging de onderzoekskamer in, met rollator, wij bleven als laatste achter.

We hadden duidelijke afspraken.
Ik voer het woord, ik ben de patiënt, oké.
Het is mijn schouder!
Het antwoord van mijn wederhelft is steeds hetzelfde.
Dan kom ik niet mee!
Het gevolg is dat ze voortdurend commentaar geeft op de vragen van meneer doktoor en ze alle twee over mij beginnen alsof ik er niet ben, kennen jullie dat gevoel?
Een meubelstuk.
" Oei, kwam het verbaasde gezicht van de anesthesist vanachter het dossier, je bent ooit in schok gegaan bij een operatie? "
" In de jaren zeventig, mijn zoon Davide was nog geen jaar, 1977 om precies te zijn werd ik geopereerd wegens een mijnongeval en belande in het slachthuis van Winterslag...onderste verdiep de autochtonen, bovenste verdiep voor allochtonen, ah ja, zo ging dat toen, geen woke gedoe, rechttoe rechtaan."
De ogen van de anesthesist gingen meer en meer open.
Volgens mij ging dat slachthuisbeschrijving er niet goed in.
" En ? "
" Ik reageer slecht op narcose "
" Wat is er toen gebeurd ? "
"Ik heb de kamer verbouwd, ze hebben mij destijds moeten vastbinden en een tutter in mijn mond gestoken, zoiets...ik weet daar niet veel meer van "
" We gaan je toch onder narcose moeten brengen, eerst een volledige verlamming van je arm met een prikje in je nek, schouder en dan doen we je in slaap "
" En dezelfde dag nog naar huis? vroeg ik.
" Neen, minstens een dag of twee drie...'t is een redelijke zware ingreep....pijnstillers ...bla bla bla...revalidatie....
Zijn stem ging naar de achtergrond, in een waas...ik zat daar maar.
Het gesprek ging verder maar of ik het allemaal begrepen heb.
Ik weet nog dat ik zei dat ik naar een andere garagist zou gaan bij een mislukte ingreep.
Dat viel niet echt in goede aarde, hij trok een gezicht zoals Liliane toen" rollator " haar probeerde te versieren
" Ja tot den elfde hé! "