CAMPERSITE.BE

Gegroet,


Voor alle kurjeuzeneuzemosterdpotten: we zijn dus terug van weggeweest. En hierbij tevens een beetje meer uitleg over de speciale achtergrond van onze laatste drieweekse reis…

Bijna een half jaar geleden, op 09.06.07, had ik een ongevalleke met grotere gevolgen dan aanvankelijk vermoed. Wat dokters en specialisten me vertelden kwam eigenlijk neer op de volgende vier dingen:
1. “Ik heb al bij al heel veel geluk gehad want het had fataal kunnen zijn – maar mits nog een tijdje voldoende opletten is er geen enkel ernstig gevaar meer.” En dat is dus ondertussen (gelukkig) helemaal geen thema meer…!
2. “Het gaat om een uiterst pijnlijke aangelegenheid!” En dat heb ik zeker ondervonden: kreeg een bepaalde periode elke dag opnieuw méér pijnstillers dan de ganse rest van mijn leven. Ik ken nu echt wel de juiste betekenis van helse pijnen!
3. “Het genezingsproces zal slechts zeer traag verlopen.” Ook dat scheen maar al te juist te zijn: 6 maanden is niet niks…
4. “De genezing zal werkelijk volledig zijn, ik ga er helemaal niets aan overhouden!” En dat gevoel heb ik zeker, nu meer dan ooit!

Na een alles behalve prettige periode, waarbij mijn veelvuldige aanwezigheid op het forum zowat het enige positieve was van een ganse dag, na meerdere gunstige evoluties gevolgd door herinzinkingen, probeerde ik het toch eens om weg te geraken, naar het treffen in Doel. Maar dat viel nog dik tegen. Hernieuwde poging in Eben-Emael, en dat ging al een pak beter. Daarom besloten we aansluitend zuidwaarts te trekken. De bedoeling was niet zozeer echt vakantie te nemen, maar gewoon proberen in welke mate mijn genezing zou gevorderd zijn.

Vooral het besturen zelf (sturen, schakelen, …), het rijden in putten en het verwerken van middelpuntvliedende krachten in bochten moest goed gaan. Maar ook de dagdagelijkse dingen zoals bunkeren en lozen van vloeistoffen moest ik ervaren. De eerste dagen gingen nog moeilijk, maar het werd elke dag wat beter. Ik ben nu al bijna een week zonder pijn, dus verklaar ik mezelf als genezen, en de vier hogergenoemde punten beschouw ik nu als verleden tijd!

Wel heb ik in Doel, met enkelen onder jullie als getuigen, een fameuze buiteling gemaakt (gevolg van mijn voorzichtig willen zijn om ergere pijnen te willen voorkomen), en daardoor heb ik nog altijd wat problemen aan mijn enkel. Maar ook dat zal wel in orde komen.

Dit alles om te vertellen dat onze laatste reis dus helemaal geen gewone was. Ik weet ook niet of ik er nog een uitgebreid verslag ga van maken. Daarom in ’t kort dit:
• van maandag 12 t/m vrijdag 16 november: Frankrijk door tot net over de Spaanse grens, in Roses. Vijf dagen voor die afstand betekent rustig en weinig rijden, temeer omdat het meestal autosnelwegen waren (gewone wegen verdroeg ik nog niet zo goed). Slapen deden we op onze voorkeur-manier: in dorpkes.
• van zaterdag 17 t/m maandag 26 november: verbleven op camping in Roses, en daar elke dag een beetje verder gewandeld en een beetje meer zelf zwerfwagentaken van Christiane overgepakt. En beetje bij beetje lukte dat!
• van dinsdag 26 november t/m zaterdag 1 december: terug Frankrijk door, maar nu zelfs onderweg de toerist uitgehangen en bijna uitsluitend langs gewone en zelfs kleine wegen gereden (ondermeer de Gorges de l’Ardèche nog eens teruggedaan); slapen deden we weer in dorpjes. En het lukte al veel beter!

Samengevat: het toeristisch gehalte van onze afgelopen reis is het laagste dat we ooit meemaakten, maar de echte waarde ervan is voor mij zeer hoog geweest!

Moest ik toch alsnog een verslag maken van deze reis, dan kondig ik het hier wel aan.