CAMPERSITE.BE

De wind geselt de weinige flora, halmen buigen, grassprieten zwaaien wild heen en weer.
En jaagt het water tot een wild spel van beukende golven, die zonder mededogen op de witte kliffen beuken. Geen hulp van de mens kan hier baten.
De zee neemt toch, ook wat het land en de mens niet geven wil.
Een oude engelse Spitfire doet verwoede pogingen de handige meeuwen te imiteren, tevergeefs.

Wie denkt dat de mens machtig is, zonder mededogen, stond nog nooit aan de voet van de Cap BlancNez.
Geen fototoestel kan hier vastleggen wat een mens voelt, als de strakke wind vanover het nabije Britse eilandje aan de overkant, de aarde scheert.

Hier heerst de natuur.

Voor de natuur zijn menselijke eenheden van geen tel. Zij rekent niet in meters om de grootsheid van een berg te bevestigen. Naar onze normen is de Montagne Hubert slechts een heuvel.
De natuur geeft geen punten aan schoonheid, alsof ze een belachelijk jurylid is in één of andere debiele talentenshow.
Moeder aarde toont hier haar kunst, wie ze niet zien wil is een arm mens.

Soms ervaren we dat intens gevoel : je staat daar als een ontwikkeld zoogdier en buigt je hoofd. Dit kunnen wij niet evenaren.

Halverwege het heuveltje beklommen langs de Rue du Châteu d'Eau, sta ik naast mijn GoudenKoets en kijk. Het lijkt wel alsof je de kliffen van Dover kan raken met een steen, als je maar hard genoeg gooit. Ze blinken wit in de spaarzame zon, die tussen de donkere wolken heenpiept. Appelblauwzeegroene nietige bootjes reizen als vlijtige mieren tussen het vasteland en het rijk van de Britse Queen.

Ik denk : zo moet het wezen, dramatischer kan een scene niet zijn.

Op geen 150km van mijn thuisbasis ligt het 300 zielen tellende dorpje Escalles, huizen staan er amper nog, tenzij ze gered werden door Belgen met voldoende geld en geen zin in een zwerfwagen.
Enkele hotels en restaurant die erbij staan alsof ze betere tijden hebben gekend, de huidige managers hebben hun best gedaan, maar het heeft niets mondains.
"Air de camping car naturelle" zegt de richtingaanwijzer, specifierend "Les erables".
http://www.eurocampings.co.uk/en/europe ... es-113093/

Als we onze paarden het zwijgen opleggen en even rondkijken welke eisen we zullen stellen bij het uitkiezen van een plaatsje, knikken we elkaar toe.
Het is ten slotte een "aire naturelle" en als hier al überhaupt een uitbater is, dan heeft ie wel moeite gedaan het geen 4sterren camping te laten lijken.
Op een half uurtje kan je makkelijke deze plek weer omtoveren tot een een koeienwei, met annex bouwvallige voorraadschuur.
Er staat weliswaar een chaletje met een zelfgeschilderd bord "reception ferme jusq 12.4..(uhm make that 12.55).
De eigenaar heeft geinvesteerd in een telefoon zoals wij die thuis hadden staan in de vroege jaren zestig.
Als hij komt afgesloft om 12.57 weet hij al wie ik ben, mijn komst was aangekondigd. Verbaast kijk ik rond maar hij wijst op het planningbord : "een staaltje van high tech te bedienen met een viltstift en een vochtige doek"

"Graag met zicht op zee" probeer ik..........de man knikt vriendelijk en zegt "le numero 11, ou 11bis, a vous de choissir. En draait zich naar de volgende die een plaatsje wil op zijn agrarisch eigendom. Gehaast spring ik achter het stuur en maan het vrouwtje aan tot hulp, we moeten haast maken of we zijn ons zicht op zee kwijt.
Het blijkt een klein plaatsje waar de Goldedition moet staan, maar als ik de deur openduw zie ik, dat het goed is.
Het zicht is prachtig.
We trekken dikke trui, regenjas, stevige stapschoenen aan en halen een muts uit de koffer, het is tenslotte al 27 augustus, en de winter komt eraan.
We haasten ons naar de Cap, en monsteren onderweg het dorpje, een troosteloze hoop steen, maar wat een buurt.
Het pad links van de parking voert ons naar de rand van de cliffen, hier loopt geen massa volk, en de wandeling toont ons niets dan natuurpracht. We stappen niet, we kuieren en genieten.
De zee beukt met volle kracht in op de stenen muur waar we op lopen, van een strand is geen sprake, alles is ruw en bruut.
De steile helling naar de CapBlancNez laten we links liggen en ontwaren op de rand van de grootste oceaan dezer aardkloot een kraam, waarvan we vermoeden dat we hier onze "fruit de mer" voor vanavond zullen uitkiezen. Maar als we dichter komen blijken ze alleen "Frieten en andere kwansel te verkopen". Naast het kraam heeft de locale overheid een bordje neergeplant, waarop ze de wens uitdrukken, dat ze hier geen zwerfwagens willen zien. Maar het lijkt er wel een reclamestunt voor de Dusseldorfse Messe. We staan verwonderd te kijken naar "de Mens".
We slenteren terug naar de MH en genieten buiten van de wind en een glaasje Champagne, en de vroege rust van de avond aan zee.

Fris als een hoentje trekken we s morgens de stoute stapschoenen aan, en wandelen langs de mooi aangelegde parking du Haute Escalles, de trappen op, langs een steil wandelpad door weiden vol koeien. Boven op de Mont Hubert weten we een bezoekerscentrum, maar onderweg worden we door een franse "Hondenmeester" aangemaand, dat de weg versperd is, en er geen doorkomen aan is.
We vinden de wegblokkage niet, maar wel het bezoekerscentrum gesloten. Zonder erg, we hadden maar matige interesse, en de natuur lonkt. Onvoorbereid zonder kaart volgen we de aanduidingen van de gele wandelweg, door de kustlijn is orientatie geen punt.
De wandeling brengt ons door de wondermooie duinen tussen "Le"Cap en Sangatte. Het is al een aantal jaren geleden dat we nog in Sangatte waren. We herinneren het ons als een doods, triest spookstadje. We weten ook nog dat alle winkels en hotels een soort inkomsas hadden, bedoeld om de grote meute illegalen die resideerden in het halucinante rode kruis kamp van Sangatte eerder buiten, dan binnen te houden. We zien nog de beelden van autos zonder wielen, groepjes kleurlingen zonder nationaliteit, druk bellend met het thuisfront.
Niets van die hel vinden we nog terug in Sangatte, het is weer een doordeweeks vakantiestadje geworden, en het kamp is weg.
Het pad terug naar BlancNez loopt rakelings langs de kustlijn die overal op inzakken staat, en stijgt tot het oriëntatiepunt, van waaruit 70jaar geleden Duitse kanonnen proberen dorpen aan de overkant van het kanaal te raken.
Moe maar tevreden, raken we terug aan de camping, ik schat dat we een kilometer of 15 deden, maar het was de moeite en heerlijk wandelen.
We doen niets meer, buiten de Champagne (en de wijn) leegmaken (we zullen s morgens een vruchteloze aanval met narcosegas vermoeden). En lezen, dromen en staren naar de overkant…….
Op zondag besluiten we, warm gemaakt door de verhalen op campersite naar Gravelines te trekken.
De "hoekies" coördinaten voor de camperhaven blijken niet te kloppen, en als we dan gewoon aan de jachthaven willen gaan staan, zien we in de verte een nest kampeerwagens, waar nog net een plaatsje is voor de onze.
Het oude Vaubanstadje valt tegen. We vinden er niks aan, maar besluiten toch de dienst van Toerisme ter hulp te roepen. Zoals in alle “tourist offices” zijn ze meer geintresseerd in ons postnummer, kwestie van correcte statistieken. Ons warm maken voor hun erfgoed, proberen ze zelfs niet. We volgen een uitgestipelde wandeling en denken beiden “ok, is dat het ?”
Een museumpje trekt onze aandacht, omdat ze vertellen over de replica die ze op ware grote aan het bouwen zijn van een eeuwenoud schip. Dus wij op zoek.
Hopelijk is de initiatiefnemer er beter van geworden, de geintresseerde bezoeker zeker niet, buiten de kiel en enkele minimale onderdelen is er na die jaren nog niks van gekomen.
We slenteren terug naar het zwerfwagenkamp en besluiten een kijkje te gaan nemen aan zee, maar bij het aanschouwen van het begin van het franse Blankenberge, keren we onze kar door de nauwe straatjes richting “Home”
Al bij al een meevaller, laat me nog vermelden dat de camping uiteindelijk bij nader inzien beter was, dan de eerste indruk. Alhoewel Les Erables een doortrekkersplaats is voor engelse campers, is de sfeer rustig en vriendelijk, de eigenaars uitermate behulpzaam en vriendelijk en het toiletgebouw ziet er van buiten niet uit, binnen is het een voorbeeld voor de meeste duurdere campings. Een pluim voor deze uitbaters. We betaalden ook maar 25 euro voor 2 nachten. Er is tegen een democratische prijs ook service voor niet residentiële campers.
Staat genoteerd in ons logboek en herinnering.