CAMPERSITE.BE

Hét forum in verband met Motorhomes
Het is nu 28 maart 2024 21:10

Alle tijden zijn GMT [ Zomertijd ]


Forumregels


Klik hier om de forumregels te lezen.




Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 7 berichten ] 
Auteur Bericht
 Berichttitel: Ajò! l'Ile de Beauté en b-shrdn. Deel IV
BerichtGeplaatst: 25 nov 2018 19:11 
Online
Site Admin
Site Admin
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 20 feb 2005 06:51
Berichten: 35305
Woonplaats: Houthalen en meestal onderweg naar...
VERVOLG EN LAATSTE DEEL VAN. KLIK


9 oktober, Barumini en Parco della Giara verzuipen.



Afbeelding



Bovenstaande foto is Bosa, de kleurrijkste stad van Sardinië of tenminste van de westelijke kust zoals ik her en der lees.
Een gedwongen en onvoorziene tussenstop tijdens deze rondrit.
Bedoeling was de belangrijkste archeologische site Su Nuraxi di Barumini en de in de buurt liggende Parco della Giara, bekend om haar Giara-paard of Sardische pony, te bezoeken.
Beide stonden in de planning.
Door toevallige ontmoetingen, gesprekken met inwoners en toeristen kregen we de bevestiging dat het absoluut een niet te missen bezienswaardigheid is.
De aanhoudende regen na het vertrek uit Cagliari tot onze aankomst in Tuili, de overnachtingsplaats bij Barumini op 5 km van de Nuraghe, beslist er anders over.
Een streep door de rekening daar ik deze Nuraghe als enige en belangrijkste te bezoeken site beschouwde.
In Tortolì lieten we al een Nuraghe site vlakbij de camping voor wat het was...ik heb al spijt.



Afbeelding



De gids in het onthaalcentrum te Barumini legt ons uit dat het minstens tot laat in de namiddag zal blijven regenen.
Het is te gevaarlijk om de site te bezichtigen, na de regen zal men alsnog beslissen of het wel veilig is.
Het kan ook te laat zijn om vandaag nog te gidsen.
Aan de kust regent het niet, zegt hij tegen ons, en laat ons de wolkenradar zien op zijn slimme feun.
Dilemma.
Buiten de Nuraghe stelt Tuili niet veel voor.
Het Parco della Giara is omhult in regenwolken...
Wachten?
Doorrijden?
Kunnen we ons veroorloven om een dag voor niets te wachten?
De zon schijnt aan de kust!
Hoe ver rijden is dat?
Maakt niet uit, 't is richting Alghero, staat in de planning.
Nu Alghero?
Nee das te ver...
Bosa is de dichtstbijzijnde leuke plaats volgens onze pocketgids, vrij van wolken...maar ik heb niets voorbereid.
En zo blijven we besluiteloos wachten.
Dat wachten vervangen we door onze middagmaal te verorberen op de parking en eerlijk gezegd smaakt het ook niet bij dat grijze en triestige weer.



Afbeelding



Zodoende staan we nu achter de voormalige leerlooierijen aan de rivier de Temo bij Bosa.
De Sas Conzas in de plaatselijke taal.
Uit noodzaak en onvoorzien.
Zonder regen en op het droge.
Op een gratis parking zonder voorzieningen tussen andere Bosa geïnteresseerde toeristen.
Mijn pocketgids besteed er een paginaatje aan, het leerlooierijmuseum, de brug aan de Temo, de burchtruïne en de pastelkleurige gevels...



Afbeelding



We beseffen door de gemaakte keuze dat we een flinke hap westelijk Sardinië achter ons laten.
Er zijn in zuidwest-Sardinië mijnen te bezoeken.
Als ex-mijnwerker misschien not done om er niet even te passeren maar ik weet best wel hoe een hol in de grond eruitziet...
Iets anders dan maar.



Afbeelding



Culurgiones.



Eerst flankeren we de Temo om een zicht te krijgen op de kleurrijke gevels van dit stadje leunend tegen de bergflank.
Het kasteel erachter is voor ons net iets te hoog gelegen.
In de plaats gaan we wat voorraad inslaan in de supermarkt dat we in de verte zagen ter hoogte van de Romeinse brug.
In de gastronomie stand van de winkel kopen we een specialiteit van de Ogliastra streek, de Culurgiones di patate e menta.
Een typisch Sardisch gerecht dat, om het simpel uit te leggen, lijkt op gevulde ravioli met een aardappel, kaas en muntvulling.
Ik doe dit gerecht oneer aan om het te vergelijken met een simpele raviolo, het pasta zakje is op een eigen prachtige en unieke manier gevormd.
De raviolo is al moeilijk genoeg om handmatig te vormen, de culurgione is pure kunst.
Dat zal dan voor vanavond ons gerecht zijn, met een simpele basilicum tomatensausje en een goed glas Cannonau...eentje, mah?



Afbeelding



We houden het beperkt vandaag en belopen de Corso Vittorio Emanuele II en de daarachter liggende steegjes.
Er hangen spandoeken met Strada della Malvasia di Bosa over de Corso, wat mij meteen de zin ontneemt om veel verder te wandelen.
Een wijntje uit de streek, Liliane?
Droge witte?



Afbeelding



Geen Malvasia, wel een Ichnusa voor ons beiden, we proeven van de nationale drank van Sardinië.
Een pilsje besteld uit noodzaak, onze voorraad bier is al een tijdje geslonken en waren overgeschakeld op Beck's.
Niet slecht zonder meer.
Dit doen we dan op de Piazza Costituzione, een niet al te grote plein waarvan de terrassen van de drie aanwezige horecazaken het ganse plein innemen.
Een bar, restaurant, pizzeria, winkeltje, in het midden een groot fontein... blijkbaar één groot familiegebeuren daar de diensters en obers van de ene naar de andere zaak lopen.
Gezellig en schilderachtig Italiaans of moet ik Sardisch schrijven?!
De borden met opschriften als menu terra en menu mare en de nogal bescheiden prijzen staan goed in het zicht.
Ze schreeuwen om aandacht.
Liliane...eten we hier?
En de culurgiones Fra?
Ze heeft weeral gelijk.



Afbeelding



We slenteren door het centro Storico van Bosa, wennen maar niet aan de tweetalige opschriften.
Sa Costa, het historische deel van de stad.
De chiesa di Regnos Altos, lijkt mij verdacht veel op het Spaans...
Ik blijf toch nog ietsje ontgoocheld over de gemiste kans over de Su Nuraxi en de Giara.
Bosa verzacht het wat maar was niet de bedoeling.
Alghero lonkt en dat is Bosa maal zoveel!



Strada panoramica, de provinciale 105.



Afbeelding



Maar eerst de weg naar Alghero.
Tussen Bosa en Alghero liggen 45 km min of meer.
Een spectaculaire adembenemende kustweg door een ruige en onherbergzame landschap.
Geen dorpje of gemeente tenzij men een enkele afslag neemt terug richting binnenland.
Een aaneenschakeling van bochten, kleine baaitjes, zeldzame strandjes, hoge kliffen, stijgingen en dalingen met hier en daar wel een klein stukje verbrede weg of parking om even te kunnen stoppen.
No campeggio melden de vele borden onderweg en gelijk hebben ze.
Dit stukje ongerepte natuur moet enkel betreden worden door herders en schapen.
We zien er ook eentje dat beantwoord aan mijn fantasie, lange stok, zwarte mantel, hoed...
Dit zijn dan de enige momenten waarbij ik spijt heb dat de Vespa thuis gebleven is.
Met ander woorden, de Costiera Amalfitana, een andere panoramische weg in het vasteland in Italië, is peulenschil in vergelijking met dit.
Verbleekt in het niets.
Dit is pure kracht, ruig, wild en overweldigend...ik geef toe, de Costiera Amalfitana is ook mooi, 't is lang geleden dat we die weg deden met de Vespa.
Dit is nog vers en paradijselijk, maagdelijk verleidelijk.



Afbeelding



Onze gps stuurt ons dwars door Alghero, de eind bestemming ligt buiten de stad.
Camping Village Laguna Blu.
Ter hoogte van de Piazzale della Pace tegenover de haven zien we op de grote parking enkele motorhomes.
We stoppen even.
Kan dit, mag dit?
Kein problem, zegt een Duitser, wir fahren jetzt nach Bosa.
We wisselen als gewoonlijk wat info uit, zo gaat dat op een eiland...
Immer frei gestanden mit dem wohnmobil, zegt hij trots.
Een prestatie inderdaad, niet ons ding als we de zaak, lees oord, niet goed kennen.
Vandaag met de bewolking dat met ons mee reisde gaan we een poging wagen, we gaan vrij parkeren. Het motregent een beetje maar het is nog erg warm, een vreemde gewaarwording.
Zwarte parapluventers staan op de loer op de parking, wij tonen onze regenschermen.
Pecorino? Roept er ene...no grazie.
Un piccolo chilo?
Wa?
Er zijn ook kaasventers op de parking, ze spreken iedere aankomend voertuig aan.
Ik dacht een klein stukje te kunnen of mogen kopen, hier verkoopt men enkel ganse vormen.
Wat moet ik daarmee?
Ondertussen is het gestopt met regenen.



Afbeelding



Habla Español?


Dus toch!
In Alguer is alles tweetalig, Spaans en Italiaans.
Alguer is de Catalaanse benaming van Alghero, of Barceloneta.
La piccola Barcellona.
Maar hiervoor moeten we terug gaan tot in de 14e eeuw.
Dat is wel erg lang geleden.
En toch spreken de boekjes over een kleine enclave in Sardinië waar men nog steeds Catalaans spreekt.
Het Algherees.
De mooiste stad van het eiland volgens dezelfde boekjes.



Afbeelding



De wandelboulevard aan de haven heeft de benaming Passejada Barcelona, om dit eenvoudig te houden schrijf ik, Spaans.
De Passeggiata Barcellona in het Italiaans.
Begint bij de Via Giuseppe Garibaldi en loopt tot de Spiaggia del Lido di Alghero.
Fiets en wandelpad, verlicht ' s avonds, skategelegenheid, zitbankjes, kiosken, bars en terrasjes, palmbomen links en rechts...
We wandelen niet ver van de parking voor een aperitief tot aan de Anbarok, een bar en de beste locatie om alle activiteiten in en om de haven te observeren.
Ze geven er fantastische hapjes, free, voor niets et pour rien bij de drankjes.
Ma è vero?
Parlate il Catalano? Vraag ik aan de ober, met een compliment over de uitstekend meegeleverde tapa's.
Vooral de bruschettina met bottarga en peperoncino!




Afbeelding



Io no, zegt hij, non sono d'Alghero, però mia moglie si.
De ober is aangetrouwd met een Algherese maar wonen niet meer in de stad.
Het centrum is ingenomen door zakenmannen, Napolitanen hebben alle restaurants opgekocht...
Een paar oudjes praten het hier nog misschien, wil je het Catalaans horen dan moet je buiten Alghero zijn, in de nevengemeenten.
Daar praten ze het nog.
Eilandbewoners, zeer vriendelijk en hulpvaardig.
Fier op hun eiland en dat tonen ze ook!
Dezelfde ervaring hadden we in Sicilië.



Afbeelding



Groot was het feest in Gavoi toen nonnina Rita verjaarde...
Er zijn ontzettend veel honderdjarigen in Alghero.
Nergens ter wereld leven er zoveel honderdjarigen als in Alghero.
Het zou aan de voeding liggen, de verzorging, de familie, de gemoedsrust, de liefde, de bottarga.
et cetera
Op veel hoeken in de straten van Alghero staan de plus honderdjarigen afgebeeld.
Een expositie van Daniela Zedda ter gelegenheid van de honderdjarige Giro d'Italia dat hier in 2017 startte.
Ik hou het bij een combinatie van wat ik vernoemde hierboven, leef gelukkig met je oudjes, leef met je familie...eet meer bottarga.
We kunnen nog een specialiteit uit Sardinië afvinken
We houden het niet al te ingewikkeld, we worden gelukkig met een klein rondje Alghero om te eindigen in Ristorante Jo' Pier.
Een eenvoudig lekkere pizzaatje...met bottarga.



Afbeelding



Profumo di vacanze.



We zijn op de Camping Village Laguna Blu terecht.
We krijgen hier ook een polsbandje, lichtblauw voor de ACSI gebruikers en een lijst van de beschikbare en toegelaten plaatsen voor de gewone mens.
Eerst wel even gaan zoeken naar de beste plaats.
74 naast het sanitair, wassen en plassen binnen de 20 meter.
Het winkeltje en restaurant zijn wat verder gelegen maar steeds richting uitgang, geen nodeloze omweg met ander woorden.
Naast een natuurpark en wat ruïnes.
En...de weersvoorspelling beloofd schitterend weer voor de komende dagen...week!



Afbeelding



Er is sprake van weeral een ingestorte brug...hier en daar vangen we wat informatie maar niet echt duidelijk.
De receptie vraagt ons welke bestemmingen wij nog willen aandoen.
We hebben nog een week, Stintino na dit.
Het mooiste strand ter wereld volgens de Italiaanse bronnen...
Oh bello...andateci presto di mattina.
De tip om er vroeg in de ochtend aan te komen nemen we ter harte.
De ingestorte brug is een stukje tussen de zee en de Stagno di Santa Gilla, in het zuiden bij Cagliari.
Eerder een dijk.
Daar zijn we een dag of twee geleden voorbij gereden, het zuid-westen van Sardinië heeft het erg te verduren.
Vergeten zijn Barumini en de Giara, de keuze om de noordwestelijke kust aan te doen is de juiste geweest.



Afbeelding



We kunnen vanuit de camping naar links tot in Alghero fietsen of naar rechts naast de Parco Regionale di Porto Conte.
Tientallen kilometers in het zonnetje.
Met wat historiek en natuur is het plaatje compleet.
Mijn t-shirt gaat uit, we fietsen beide afstanden op een gezapige tempo.
Endorfine's aanmaken, wat een gelukzalig gevoel.



Afbeelding



Zelfs een platte tube brengt ons niet van stuk, enkel een beetje vertraging, het wisselen van een binnenband duurt nog geen kwartier.
De verfrissingsdoekjes van 4711 komen nu van pas.
Vraag eender wat en Liliane tovert het uit haar magische sakosj.
Mijn t-shirt gaat terug aan bij het naderen van Alghero beach.
We ruiken de geur van de zee, nivea en zonnebrandcreme factor 30 en zoveel.
De bars zijn al open voor de koffie of het aperitief en de snacks, mensen flaneren op de Passejada Barcelona.
Tijd om er netjes uit te zien.



Afbeelding



Het zijn nog zomerse temperaturen, er is een tijd geweest dat ik in shorts nooit een stad binnen zou gaan.
Om van t-shirts te zwijgen...
Nu met het ouder worden heeft dat geen belang meer, geen zorgen, een mooi vrouwtje, wat wens je meer?
Niet voor eerst gecheckt te hebben of ik al dan niet de enige zou zijn met shorts...



Afbeelding



Een Ichnusa en naar bootjes kijken...één van de manieren om bij de twintigtal plus honderdjarigen van Alghero te horen.



Een zaterdag in Fertilia, a pranzo.



Het infobord naast de nolleggio bici, escurzioni-bord en uren van de bushalte bij de receptie vermeld dat er in Fertilia marktdag is.
Waarom niet ?
Mercato settimanale in de naburige gemeente.
Fertilia heeft een kleine haven, niet te vergelijken met de iets wat mondainere haven van Alghero.
Iets bescheidener, een cosy little harbour, enkel voor de Italianen, porticciolo moet ik dan schrijven.
Waarschijnlijk een kleine markt.



Afbeelding



Fertilia is nu uitgegroeid tot een groot dorp met vakantiewoningen, wat levendiger tijdens de zomer en vakantieperiodes.
Twee hotels waarvan een zijn beste tijd gehad heeft, de andere schitterend gelegen op de rotsen bij de zee, een b&b, enkele bar- pizzeria-restaurantjes, een supermarktje, post en bankautomaat.
Bij de supermarkt krijg ik verwijten van een bedelaar met en zogezegd gebroken been...ik weiger een aalmoes te geven.
Sale Français riep hij nog na, dit komt hard aan.
Dat sale zijn is niet zo erg, maar Français...aoooh!!!



Afbeelding



De markt doorlopen we in een mum van tijd.
Een groentekraam, bloemenkraam, kaas en worstenverkoper, kraampjes met prullaria, wat kleding.
Er is meer volk aan de bar onder de portieken dan op de markt.
Hé Liliane veel volk daar.
Tijd voor een apero?



Afbeelding



Ik weet het, een foto van een gerecht en dessert zegt niet veel.
Meer dan, dit heeft gesmaakt en het was lekker vind je er meer dan genoeg op smoelenboek.
Ezelsneetjes?
Nee!!!
Zuppetta di cozze.
Rosse o bianche? Vraagt de ober.
Wa?
Oh wacht even, mosselen natuur of rood, tomatensausje, soepje? Klopt hé.
Tonno?
Tonijn? Er is hier in de buurt een voormalige tonnara of tonijnverwerkingsfabriek.
Orata alla griglia, fiorentina en scottona zijn de klassieke gerechten, behalve de Seadas...
Seadas? Ach ja, dat staat nog op onze to drink and eat lijst.
We beginnen met een aperitief, samen met de rest van de klanten op de ondertussen bezette tafels.
Het is amper iets voor twaalven.
We gaan voor een vis menu...een ezeltje of rund krijg ik niet tussen mijn tanden.



Afbeelding



We nemen de cozze rosse voor ons twee, na de apero en de bijhorende hapjes zijn we uiteindelijk overeengekomen wie wat neemt en hoeveel.
De prijs is democratisch, het probleem is het eten an sich.
We eten niet zoveel meer als weleer.
Cozze per una persona e due coperti, pesce come secondo non ci siamo ancora zeg ik tegen de zwartgeklede ober.
Een portie mosselen voor twee.
Delen is de normaalste gang van zaken in het zuiden, althans die ervaring hebben we al meermaals ondervonden.
De daarbij horende wijn werd de witte vermentino, de druivenras bij uitstek dat men in Sardinië verbouwd.
Nu opvallend is dat hier, bij ristobar Cohiba te Fertilia de Costamolino Argiolas, het wijntje dat we al eerder konden appreciëren in Loiri Porto San Paolo, amper iets meer kost dan in de supermarkt.



Afbeelding



Ondanks de drukte, de ober die een afwezige indruk gaf maar toch bij de pinken was, de geplastificeerde bevlekte tafellakens die dringend een wasbeurt nodig hadden, het niet al te nette uitzicht van de zaak, kregen we een uiterst smaakvolle en uitstekend klaargemaakte maaltijd voorgeschoteld.
De mosselen voor één persoon, hemels en meer dan genoeg voor ons getweeën, niet te evenaren dat soepje.
De dorade bestond niet uit één filetje maar een grote gegrilde vis...
Mijn gefrituurde vis was comfortfood.
De vermentino...een lofzang is niet nodig. Is een favoriet geworden.
De caffè corretto was een echte.



Afbeelding



Vanzelfsprekend dat je op vakantie het beste restaurant tegenkomt, de lekkerste gerechten eet, the time of your life meemaakt.
Dit leek mij meer om op een zondag te doen, om daarna te niksen en de rest van de dag te liggen zonnen tot aan het avondeten.
Jammer dat we dit op een zaterdag deden.
Als we ons later een tijdstip of plaats van een reis willen herinneren is dit de referentie.
Weet je nog Liliane die drukke bar in Fertilia? Tot laat in de namiddag? De cozze rosse?
Dat gekwetter en gezuip van Italianen?
Een bescheiden bolletje burrata, een zoete tomaat overgoten met some good olive oil, zoals Carluccio zou zeggen, met enkele blaadjes basilicum werd ons avondeten.
Boven ons?
Een blauwzwarte hemel, glinsterende lichtpuntjes, het geluid van krekels en de afwas op een kleine twintig meter van ons...
Fra:-Liliane, we staan wel wat dicht bij het sanitair niet?
Toch wel makkelijk als je dringend moet gaan kak...nog eentje voor het slapengaan?
Li:-Zeg! Nu denk ik eraan!
Fra:-Wat?
Li:-We zijn deze middag de Seadas vergeten te bestellen, nu weten we nog niet hoe dat smaakt...
Fra:-Mhhh, shit!



Afbeelding



La Pelosa, blauwtinten. Meer dan vijftig...



Een uurtje rijden richting noorden ligt Stintino.
Wie Stintino zegt bedoeld daarmee La Pelosa, het mooiste strand van de wereld...Sardinië.
De Isola Asinara buiten beschouwing gelaten, daarvoor zijn we niet hier.
Liliane heeft haar Asino steeds bij...



Afbeelding



Om het mooiste strand in de wereld bij Stintino te bezoeken en te bewonderen moet je er al voor 10 h in de ochtend zijn, buiten het hoogseizoen en met wat geluk.
We kunnen er op nog geen 200 m afstand parkeren met de motorhome, dat wordt ook onze overnachtingsplaats.
De parkeerautomaten worden na de zomer weggehaald, free parking, free overnight...
Bij toeval ontdekt daar we de officiële camperplaatsen te ver verwijderd vonden van dit wereldwonder.



Afbeelding



De regels voor La Pelosa strand:
Geen afval.
Niet roken.
Verboden zand, stenen en schelpen te rapen.
Verplicht gebruik van een rieten mat tussen handdoek en strand.
Verboden shampoos en zepen.
Verboden te venten.
Zand aan je voeten verwijderen aan de daartoe bestemde waterkraantjes.
Honden niet toegelaten tussen 8.00 am en 20.00 pm.



Afbeelding



Hier staan we dan met ons voeten in het water gelukzalig te wezen...en dan?
Is het dat?
Dat kunnen we bij ons aan de kust ook zegt Liliane in al haar onschuld.
Wah?
Allez jong Liliane, ziet ge dat niet?
Euh...nee.
Ma vaffanculo...denk ik dan.



Afbeelding



Kijk eens naar dat zand, toch een ietsje witter dan aan de kust.
Kijk eens hoe ver je hier kan wandelen?
Tot aan die toren!
Kijk eens naar dat water!
Helder, je kan er bijna van drinken...euh nee toch maar niet.



Afbeelding



Dat van die vijftig tinten blauw moet je ook letterlijk nemen, the blue lagoon verbleekt hier, een exotische strand forget it, vanaf het moment dat je hier met je voetjes in het water zit ben je gelukkig.
Napels zien en sterven?
La Pelosa en sterven?
Nee, liever iets drinken hier subiet.
Kijk eens naar Liliane haar gezicht iets hoger.
Need I say more?
Maar echt, bij iedere invalshoek veranderd de kleur van het water, marine blauw, azuurblauw, cyaan blauw, lapis lazuli, indigo, blauw tout court...en dan?
Pootje baden midden oktober!
Stintino!
Hopeloos ons Liliane...



Afbeelding



Wacht maar vanavond Liliane, we gaan blue lagoonen!
Doe nu maar gewoon, de foto is genomen.



Afbeelding



Een olifant, een kerk of Castelsardo?



Ieder zijn ding maar de twee parkings dat we in Stintino ontdekten met de vrijstaanders, degene die er prat op gaan om telkens vrij te staan, waren vuilnisbelten.
Meer aandacht schenk ik er niet aan, ze mogen er fier op zijn met hun immer frei geparkt. Dat ze hun scheisse parkplatz maar behouden lang duurt dat niet...scheisse überall.
De Pelosa was fantastisch en een mooie ervaring, nu moeten we richting Olbia voor de overtocht met drie dagen reserve.
Onderweg ligt Castelsardo, een olifant en de Basilica di Saccargia.



Afbeelding



We zijn onderweg richting Olbia zonder een precieze bestemming met als via-punt de coördinaten waar de olifant te zien is.
Geen idee wat er ons te wachten staat, enkel wat foto's gezien op het www.
Gevormd door erosie lijkt deze vulkanische gesteente geweldig veel op een olifant.
In de buik of aan de voet ervan bevindt zich een ingang naar een pre-nuraghische graftombe.



Afbeelding



15 oktober, we moeten ons haasten om een foto te maken.
Wat later zijn we overrompeld door bussen...
Weg hier.



De cirkel is rond maar eerst nog wel een seada.



Afbeelding



We parkeren voor de laatste dagen in Loiri Porto San Paolo.
Beschreven in het eerst deel van dit verslag.
Er is wel een verschil, we staan nu noodgedwongen op de camperplaats in het centrum van Porto San Paolo daar de ACSI camping gesloten is.
We fietsen wat rond, doen een kopie van het vorige bezoek maar eten nu in plaats van in de friggitoria Domus De Mare met een kortingskaart van de camperplaats bij Ristorante La Conchiglia da Enrico.
10% op 40 €.
De spaghetti conchiglie en de spaghetti Alghero waren, het wordt saai om te lezen, lekkerrrrrr.
Het uitgespaarde geld ging naar een dessert bij gelateria Da Mimmo.
Geen coppa of beker, een wandelcoupeke.
Dit voor de gegadigden die dezelfde reis zouden ondernemen.



Afbeelding



In Golfo Aranci bij Olbia vinden we de ontbrekende schakel om het rondje Sardinië af te sluiten.
Om mee te nemen zeg ik tegen de dame van de patisserie.
Een seada.



Afbeelding



No, zegt ze parmantig.
Sedetevi che la preparo.
La seada si mangia seduti a tavola!
Onmogelijk om die mee te nemen en zo op te eten, dit gaat niet, zegt de uitbaatster.
Zodoende...ah ik heb ook familie in Bruxelles...



Afbeelding



Wat is nu een seada?
Een beetje geheimzinnigheid mag er overblijven...
Zoek het op, bestel een ticket bij Moby of Corsica Sardinia Ferries.

AJO!



Afbeelding



Bedankt voor het lezen.
Liliane en Franco Gasparella.

_________________
Forumtips klik hier


Omhoog
 Profiel  
 
WAARSCHUWING

Deze thread heeft 6 replies

Je moet een geregistreerde gebruiker en/of ingelogd zijn om verdere reacties te lezen.


Registratie is eenvoudig en automatisch
Omhoog
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 7 berichten ] 

Alle tijden zijn GMT [ Zomertijd ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers.


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Ga naar:  
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
phpBB.nl Vertaling