Toch maar weg...Je kan jezelf niet blijven opsluiten, af en toe moet je de vleugels uitslaan.
Zonder al te veel gerucht aan te geven zijn we weg, ik weet het...ongehoord tijdens deze periode van solidariteit en gehoorzaamheid maar nu zijn we weg!
De drang om weg te zijn is te sterk, hier staan we dan in Pasloin, net over de grens met Luxemburg.
Regio Departement.
Gratis, zonder voorzieningen en dat komt dan goed uit.
Geen pottenkijkers, geen controle's, laat ons gerust!
Trouwens in Pasloin is er niets, rien a voir.
Tijdens andere periode's zouden we deze regio totaal negeren, buiten een wandeling naast de rivier met de toepasselijke naam Fleuve kan je enkel het Musee des Mensonges bezoeken.
Noemenswaardig is de Grand Escalier naar Nulle Part.
Na een deugddoende en lekkere maaltijd, hoop ik, daar ik van Liliane geen klachten hoorde, trekken we verder.
We zitten niet ver van Duitsland...eens kijken waar we terecht kunnen zonder iemand tegen te komen.
We nemen het risico en trekken naar Weiter in het district Irgendwo.
We plaatsen ons op het mooiste deel van de wiese met zicht op de rivier Derfluß.
Het enige wat we nu doen is proberen discreet te zijn, niet al te veel opvallen en plannen.
Plannen over reizen, over waarheen na deze crisis en hopen dat we ons erdoorheen slaan.
Meer kunnen we niet doen.
Coördinaten van deze bezochte droomplaatsen ga ik nu hier niet bekend maken.
Het is vanzelfsprekend dat ik er niet al te veel gerucht aan wil geven.
Weet ge nog Liliane, dat plaatsje in Italië...zouden we nog kunnen of mogen?
Morgen naar Poningen?
Ik schrik wakker...een schok, dat overkomt mij soms in mijn slaap...terug in mijn kot!
Bedankt voor het lezen
Liliane en Franco Gasparella