Voeren, Fourons.Het is allemaal peis en vree nu in de Voerstreek, althans zo hebben wij dat ervaren.
Wie kent de "Happart"tijd nog?
Eerlijk gezegd en geschreven?
Dat Retour à Liège destijds interesseerde mij geen fluit, ik was te hard bezig aan het werken...ook nooit begrepen hoe men over een grens en taal kan bakkeleien.
De reden dat de streek met die negatieve bijklank mij nooit veel geboeid heeft.
Tot de Voerstreek terug in kaart gebracht is met de befaamde knooppunten en wij e-bikers geworden zijn met tijd in overvloed.
De gemoederen zijn bedaard, geen boze boeren meer te bespeuren.
Integendeel, met een smile wordt je groet beantwoord als je ze op de genummerde fietspaden met hun dikke tractoren tegenkomt.
Zonder voorzieningen staan we op een drukbezochte parking in 's-Gravenvoeren, laat je niet misleiden door de foto, de plaats is in de loop van de ochtend zo goed al volzet met fietsende automobilisten.
Volgens mij is dit de startplaats to be voor de liefhebbers.
Elk vrij gaatje wordt bezet, ieder auto een fietsenrek achteraan.
Wij staan op blokken, de Milenco's worden tot op het bovenste trapje gebruikt op het gras en om het beeld beter te schetsen, zo goed als op een patattenveld.
De deur van de badkamer blijft mooi open, ze zwaait niet toe of open.
Mijn test om te zien of we pas staan en de waterpas uiteraard.
Vroeger schonk ik mij een glas vol tot op de rand met eender wat om te zien hoe scheef we stonden.
Nu doen we dat niet meer, ik doe dat eigenlijk niet meer.
Apropos, we zijn goed bezig!
We fietsen richting de tweeduizend kilometer in amper twee maanden en zijn al meer dan twee kilo's kwijt van wat rond ons middel hangt...
Op het juiste moment, met niemand of geen ander gemotoriseerd voertuig in beeld is de parking zelfs een idyllische plaats.
Mooi weer, een proper motorhome, stroom en water in voldoende mate, wat kan je nog meer wensen?
Een goed uitgewerkt plan, knooppunten dus.
Van knooppunt 422 tot Teuven en Remersdaal naar het verre oosten bij 426 om via een andere weg terug te keren naar onze startplaats.
Het werd een tochtje om in te kaderen. Zeer gevarieerd op autoluwe wegen en paden, tussen velden en hagen, zo goed als nooit vlak, een beetje Haspengouw in extreme vorm en minstens even mooi.
Holle wegen, kastelen in een glooiend landschap, vlaggen met de Belgische tricolore op sommige gevels.
21 juli...dat verklaard de drukte.
Alle terrasjes onderweg, niet dat er dat veel waren, waren over bezet.
Ai ai...taferelen die onze wenkbrauwen doen fronsen. Dit kan niet anders dan fout gaan!
Een beetje zelfdiscipline graag!
We besluiten wijselijk verder te fietsen tot we in Eijsden ons geluk vinden aan een leegstaand terrasje van Hotel Café Le Bonheur.
De Gulpeners waren dermate verfrissend dat we, ook wegens de rust en stilte, er nog eentje bestelden.
Wij Kanne naar boven.Voormiddag ritje...maar eerst werd er gestookt!
Opgestaan bij een temperatuur binnen in de camper van amper 10°.
Een geruststelling en een test, alles werkt naar behoren.
Wij zijn klaar voor een tochtje westelijk via Nederlands grondgebied naar Kanne om dan via een stukje Waals gewest terug te fietsen.
Wederom passeren we Le Bonheur om die achter ons te laten en aan de Maas de veerpont te nemen.
De kade is een plaatje.
Een pittoresk stukje aan de Maas dat we zeker en vast nog zullen aandoen als deze coronashit voorbij is.
De Diepstraat bij Eijsden ziet er echt aantrekkelijk uit met de bestaande horeca en terrasjes.
Maar nu even niet!
Ondertussen varen we over.
De veerman verdient twee euro's voor de dienst, wat ons opvalt is het heldere rustige water van de Maas.
Als we de veerpont verlaten zitten we in Lanaye Visé bij knooppunt 413 om even later naast het kanaal te fietsen richting Kanne.
In Kanne zien we taferelen die een beetje twijfelachtig zijn, gedragingen die zouden kunnen leiden dat buurtbewoners aanstoot nemen aan de aanwezigheid van veel campers in de buurt.
Peis en vree, het is mooi en warm weer, waarom zou ik mij druk maken?
Twintig jaar toeren met de camper, je kweekt een dikke huid en berusting...
De rue du garage voorbij het Fort van Eben-Emael werd voor ons een memorabele stukje beklimming.
Ik weet, een peuleschil voor getrainde sportieve fietsers, wij werden er blij van.
Dankzij Bosch Active Line Plus ha ha...
"Liliane op turbo 3e versnelling!"
"Ik ben er..."
Die zwei ist besetzt.Thuis heb ik op voorhand enkele bestemmingen aangeduid om niet al te ver te moeten rondrijden gedurende deze korte uitstap.
Vier dagen waarbij Roetgen onderdeel van de planning maakt om de Vennbahn te verkennen.
Kelmis ligt op de route en daar de camperplaats over stroomaansluitingen beschikt lijkt dit een logische tussenstop.
Goed om onze 625 WH batterijen terug te kunnen opladen.
Bij aankomst blijkt de camperplaats volzet.
We blijven even aan de kant om een snelle hapje te eten tot we vernemen dat onze Waalse voisin over een kleine heure gaat vertrekken.
"C'est gentil de nous prévenir." Zeg ik in mijn beste Wallon.
"Liliane! We blijven..."
L' aimable Wallon vertrekt en ik neem zijn plaats in.
"Die zwei ist besetzt" zegt mijn Duitse buur als ik bij de stroomzuil aanstalten maak om mijn stroomkabel in te pluggen.
Ik geloof bijna niet wat ik hoor!
Zijn kabel steekt toch niet in de nr 2 aansluiting?
Ach nee...hij wil zijn kabel daar insteken...er is een tegoed van onze Waalse broeder dat hij wil gebruiken.
3 Kw gratis.
"Zal ik eens beslissen waar ik mijn kabel inplug!" Snauw ik terug, ik schrok bijna van mezelf.
De Duitser druipt af en ik voel mij meteen niet goed meer.
Het lef!
"We doen niets vandaag Fra." Sust Liliane mij.
"'t Is welletjes zo...
We drinken een fris pintje in de schaduw van de kerk van het voor mij nu desolate Kelmis.
Gelijk heeft ze, ik moet mij minder ergeren.
Vennbahnen.Hoerenchance!
Ok 't is hoogseizoen maar midweek?
Een of twee plaatsen ter beschikking?
Uitzonderlijk, zeldzaam, niet veel meegemaakt!
De reden zal wel gekend zijn zeker?
De zuiderse landen komen niet zo zeer aan bod met de huidige gang van zaken, eerder ter plaatse trappelen.
Roetgen is niet slecht, waarom ook niet.
We hebben de beste plaats ingenomen, ik ben bijna jaloers op mezelf.
De Vennbahn dus, een strook van meer dan 100 km langs de Belgische Duitse grens.
Ooit ontworpen en aangelegd om welvaart in de streek te brengen, ooit van strategisch belang tijdens de twee grote oorlogen, nu een strook van fietsplezier.
Er is een nadeel, je kan enkel twee richtingen uit, niet vooruit en achteruit maar heen en weer.
We zijn hier op 30 km van Aachen en 20 km van Monschau.
Twee afstanden die makkelijk te doen zijn. We doen beide.
Mits ondersteuning voor jonge mensen van onze leeftijd, de anderen mogen naturel trappen...
Richting Aachen tot aan Rothe Erde, eindpunt of begin van de Vennbahn, talloze verlaten stationnetjes.
Enkele omgetoverd in café of brasserie.
Wij stopten bij Brand voor een verfrissende Bitburger, we ontdekten Kornelimünster onderweg.
Ik die dacht alles al gezien te hebben in de buurt...
"Liliane, als we in Malmedy verder fietsen dan toen...dan hebben we de volledige Vennbahn afgefietst!"
"Ja?"
"Geef mij een pijnstiller Lilianeke, precies geforceerd..."
Vielen dank für...
Merci pour...
Bedankt voor het lezen,
Liliane en Franco Gasparella