CAMPERSITE.BE

Hét forum in verband met Motorhomes
Het is nu 28 maart 2024 19:08

Alle tijden zijn GMT [ Zomertijd ]


Forumregels


Klik hier om de forumregels te lezen.




Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 17 berichten ] 
Auteur Bericht
 Berichttitel: Mijn psychiatrisch verslag deel I sept, okt, 2020.
BerichtGeplaatst: 06 nov 2020 13:28 
Offline
Site Admin
Site Admin
Avatar gebruiker

Geregistreerd: 20 feb 2005 06:51
Berichten: 35305
Woonplaats: Houthalen en meestal onderweg naar...
.



Afbeelding



21/9 Fietsen tot in Remagen.



Uit mijn dagelijks rapport, een opgekuiste en beleefde versie:
We fietsen op een hobbelig fietspad richting Remagen aan de Rijn.
Mooie uitzichten maar een wat een archie-slechte fietspad.
Rugpijn.
Naar de andere kant fietsen, richting Ahrweiler, deden we onlangs en is geen optie, boeit ons momenteel niet.
Bad Bodendorf als basis is oké maar ook niet meer dan dat, niets speciaals te melden.
We zijn begonnen aan een zestal weken durende rit.



Afbeelding



"Als we morgen verkassen winnen we een extra dag om eens iets anders te bezichtigen" stel ik Liliane voor.
Ondertussen weten jullie al dat het voor mijn wederhelft allemaal goed is wat ik voorstel.
Ze doet ook alles voor mij, de lieve schat...nu ja alles ook weeral niet.
"Worms weet je nog?" dit dringt bij Liliane niet echt meteen door waardoor ik kriekelig word.
Steeds herinneringen moeten ophalen en een plaats beschrijven aan de hand van een situatie.
"Worms, waar de ondergrond zo papperig was door de regen..." probeer ik nog eens hoopvol.



22/9 Er hangt een vloek over Worms.



"Ah ja, nu weet ik het weer zegt Liliane plots out of the blue tijdens de rit op de Duitse autobahn.
We bezochten het centrum niet omdat de camperplaats ons niet aanstond?"
"Heu, dat is toch wat ik ze-eg!"
Er werden trouwens al twee pogingen gedaan om de stad te bezichtigen maar door omstandigheden is dat nooit gelukt.
Vandaag gaat dit ook niet lukken.
De nabijgelegen kermis met een mega reuzenrad, boenke boenke muziek en deze keer een stoffige ondergrond op de parking doen mij bijna flippen.
Ik zag al in mijn verbeelding onze grijze matten wit worden en bij ieder stap in de mobie een stofwolk opwaaien, en over de muziek gesproken ( lees lawaai ) daar...euh, spreken we niet over.
Mijn autistische trekje neemt de bovenhand, mijn humeur zakt als een pudding in elkaar...ondertussen heb ik na al die jaren ervaring genoeg om daar iets aan te doen.
Plan B.
Die is er altijd.
Zonder plan B of een alternatief functioneer ik niet.



Afbeelding



"Raus hier, we rijden tot in Ladenburg, we komen er zelfs aan tegen het middageten en we kunnen er mooi fietsen!" zeg ik met een geforceerd enthousiasme.
Ik mag mijn radeloosheid niet tonen...
Dit stond niet in mijn planning, het was een ingeving van het moment.
Dat fietsen lukte wonderbaarlijk wel richting Heidelberg en terug, dat was zelfs deugdzaam voor mijn gemoed maar wat een slecht idee om zomaar het roer om te gooien.
Een Welde besteld in het pittoreske centrum van Ladenburg maakte dat alles een beetje terug in de plooi viel, vergeten is het smakeloze ijsje uit Heidelberg maar wat ik lees online op de Das Wetter in Deutschland-site baart mij meer zorgen.



23/9 Ik ben het spoor bijster.



We moeten asap onze planning aanpassen.
De weersverwachting voor Duitsland heeft plots een andere wending gekregen dan aanvankelijk voorspeld.
Over enkele dagen zou het grijs en nat worden met temperaturen die gereduceerd worden tot een graad of tien!
Wat met Michelstadt, Ludwigsburg en Biberach an der Riß?
De geplande fietstochten in Füssen en verder in Tirol?
In mijn papieren staat genoteerd:
Tanken bij Biberach op 29/9...
"Liliaaaneeeeeee!!!"



Afbeelding



Zo zijn we onverwachts een heel stuk naar beneden gereisd.
In Memmingen nota bene, het alternatief voor Biberach en iets verder richting zuiden gelegen.
Klein lichtpunt?
We zijn verder geraakt dan verwacht met een volle dieseltank .
Ik heb graag marges bij een berekening.
Afstand camperplaats tot de altstadt 9' wandelen staat er op een bordje aangegeven.
De moeite niet om onze fietsen te gebruiken ondanks dat een kilometer verder het volgende bord alstadt 10 gehminuten aangaf.
Als we de oude stadsmuren bereiken zijn we meteen gecharmeerd van Memmingen, zoals verwacht ziet het er typisch Beiers uit.
Pastelkleurige gevels versierd met agrarische en kerkelijke taferelen.
Een kleine pils krijg je ook niet, zwei halbes liter helles flaschenbier, gedronken in het aangename Hamptons Cafe & Bar.
Hamptons...Beiers?
We malen er niet om, het uitzicht klopt, helles halbes liter bier ook en daar gaat het om.
De plaatselijke kost proeven, geen dolomiti gelato...of een pizza!



24/9 Terug op de goede weg?



Vroeger dan verwacht installeren we ons in Hall in Tirol op de camperplaats naast de camping.
Geen inschrijving, geen ID, geen mombakkes, geen nikske...niets aan de hand.
We krijgen wel de beste fietsroute van de receptioniste om Innsbruck te bereiken.
"Ein oder mehrere tagen? Ab morgen regnet es!" krijg ik als antwoord na mijn vraag hoe het weer morgen is.
Dat wil zeggen dat we meteen op onze fietszadel springen om eventjes van Innsbruck te proeven.



Afbeelding



We passeren hier een minder aangenaam stukje door een gewerbegebied wat onze volle aandacht vergt waarna we in een leuk stukje groen fietsen, voortdurend naast de rivier de Inn, wat volgens mij de groentetuin van Innsbruck voorsteld.
Links en rechts de bergen om al U tegen te zeggen, majestueus!
Ter hoogte van Marktplatz Innsbruck krijgen we een mooi stukje panorama voorgeschoteld.
Hier zetten we ons op één van de terrasjes naast de Markthalle met zicht over de linkeroever van de Inn en de bergen als achtergrond.
Een wawmoment!
Fenomenale zicht durf ik bijna niet te schrijven hopende op nog meerdere "waw"momenten onderweg.
Wat als er iets mooiers te zien is, is er iets fenomenaler dan fenomenaal?



Afbeelding



"Hoe dikwijls zij we hier gepasseerd zonder te stoppen Fra. Honderd?" vraagt Liliane opgetogen.
"Mah, ontelbare keren zeker? Geen flauw idee." waardoor ze mij aan het denken zet.
"Vroeger ieder verlof tijdens de zomer, daarna telkens als we op bezoek gingen bij mijn ouders...meer dan honderd keer vermoed ik!"
"Eindelijk! Mooi hè Fra!"
Ik zie Liliane genieten en dat maakt mij dan minstens even blij.
Tevreden dat ik Hall in Tirol in mijn planning inlaste.
Om in te kaderen of te noteren in de lijst van "hier kom ik nog eens terug".



Afbeelding



Vluchtig nemen we een kijkje in de stad.
Er zijn werkzaamheden in het historisch centrum.
Met onze fietsen aan de hand is dit bijna niet doenbaar. Leuke foto's trekken evenmin.
Ik hou niet van opgebroken straten en met linten en hekken afgezette bezienswaardigheden...dat is geen zicht.
Ter hoogte van het "Goldene Dachl" houden we eventjes halt.
"Hier se Liliane, hier zouden we tafelspits eten in dat restaurant" zeg ik met spijt tegen Liliane. "Met zicht op dit hier..."
"Te noteren als we ooit Innsbruck aandoen, iets meer dan een volle tank en geen péage als je wil" stel ik Liliane terug voor.
We houden het nu voor bekeken, niet echt voldaan maar het zaadje is gepland om daar een trip van te maken...als de werken voorbij zijn.
Wie weet tijdens de terugreis nog eventjes?
Terug in Hall in Tirol stoppen we bij een fietsenmaker.
Ik moet dringend enkele reserve binnenbanden kopen, die ben ik thuis vergeten.
"Auch ein innenband mit zwei ausenden" vraag ik de fietsenmaker met veel haar op mijn Duits.
"Das gibt nur in Belgiën und Holland," antwoord hij " Batavus e-bikes, gut!" voegt hij nog toe als hij buiten komt om te kijken wat ik echt bedoel en steekt zijn duim omhoog ter goedkeuring.
"Tja...nur fur das voorwiel dan maar."
In het centrum van Hall, dat als een mini-Innsbruck lijkt, bestellen we een Veltliner en een Zweigelt.
"Fasswein oder offener wein?" vraagt het serveuske.
Doe maar goedkoop denk ik dan, het verschil zouden we toch niet merken.
Morgen sturmisch horen we zeggen...



25/9 Ik ben het het spoor helemaal kwijt.



Afbeelding



We overlopen de planning aan een bar in Lazise bij een caffè macchiato.
Bijna een maand vroeger dan voorzien.
Ter hoogte van Affi op de autostrada del Brennero, de A22, iets voor de afrit gooide ik het stuur om.
Wel of niet, wel of niet spookte het door mijn hoofd.
"Wat doe je nu?" schrok Liliane.
"Opklaringen!" roep ik kortaf terug en kijk naar de hemel.
We wagen het.
Dus nadat men onze lichaamstemperatuur gemeten hadden buiten aan de receptie van de Campeggio Comunale te Lazise mochten we op de piazzola nr 72 plaats nemen.
We zijn goedgekeurd!
Niet ver van het vernieuwde sanitaire blok op een zo goed als volzette camping.
"We blijven een weekje en zien wel of we terug iets kunnen hernemen Liliane."



26/9 Dat hou je niet vol Fra!



Liliane doet graag aan window shopping, je moet als man een vent zijn om dat ook toe te geven, of als vent een man...
Ik ook dus.
"Kijk Liliane", roep ik bijna uit "de Nardini alla Ruta!"
"Fra, een armbandje voor Sebastian en oorbelletjes voor Arianna?"
De Valpolicella Ripasso is ook in de aanbieding, ik schaf mij een paar flessen aan als test.
Niet te veel, door te lang te bewaren heb ik thuis enkele witte wijntjes door de gootsteen mogen gieten.
Rood kan nog even langer mee.
In de Despar kost de Lavazza veel minder dan bij ons en is intenser van smaak.
Cijfer 8 staat er achteraan op de verpakking.
"Kopen! Die broodjes zijn ook lekker..." dan "Hoelang ben je van plan te blijven Fra?"
"Ik weet het niet Liliane, een week?" en voeg er even later aan toe "Enkel als het mooi weer is".
Ze bekijkt mij ongelovig aan en zegt lachend dat ik het nooit zal volhouden.



Afbeelding



27/9 De dingen die wel kloppen.



Hier alleszins de fietstochtjes die ik in mijn gedachte had.
Naar Colà via Pacengo, dit wegens de pittige hellingen dat we met onze e-bikes eindelijk moeiteloos kunnen afhaspelen.
Naar Torri del Benaco via het heraangelegde fietspad en iets drinken aan een van de mooiste haventjes van het Garda...dat je daar bijna een tientje kwijt bent nemen we er maar al te graag bij.
Het zicht is onbetaalbaar zullen we maar denken.
Wat ook klopt zijn de Omerkes van huis uit meegenomen, elk een flesje voor het weekend.
De was doen om de tien dagen of daarrond als de mogelijkheid zich aanbied.
Het bed ruikt dan terug heerlijk fris!



Afbeelding



28/9 Uitkijken waarheen.



Maandag, vierde dag in Lazise en ik benijd de vele Duitsers hier op de camping.
Zij hoeven enkel Oostenrijk te doorkruisen om hier zelfs in één dag toe te komen.
Het is er zalig toeven maar ik, ik wil vertrekken.
Niet omdat ik het niet zou volhouden.
De weerkaarten op het infobord aan de receptie van de camping beloven nog tot donderdag mooi weer.
Verder het symbool met wolkjes en de druppels.
Verder aan de Adriatische kust in Marche en Abruzzo is het zonnig en mooi weer.
In Puglia zelfs schitterend maar dan spreken we al over menige tankbeurten meer en dat zint mij dan minder.
Bij een koffietje aan de Caffè del Corso besluiten we gezamenlijk om deels het roer om te gooien.
We hebben nog drie dagen mooi weer om naast de Mincio te fietsen zoals in de planning beschreven en dan verhuizen we misschien zuidelijker ergens aan de Adriatische kust.
Nog vijf weken te gaan!
Maar enkel met de goedkeuring van Liliane, altijd.



Afbeelding



29/9 Tortelli/ini/oni.



Als je van gevulde deegwaren houdt, in dit geval de tortellino, dan moet je in Valeggio sul Mincio zijn.
De specialiteit van de streek.
De tortellino is een klein gevulde pastasoort in de vorm van een ringetje.
Te verkrijgen in verschillende formaten, soorten en smaken.
Tortelloni zoals de naam laat vermoeden is een vergroting.
Alles draait rond de tortello in Valeggio, er is zelfs een legende aan verbonden maar dat doet er niet toe.
Je moet ze eten, vers.
Een culinair orgasme!



Afbeelding



Liefst puur in al zijn eenvoud, overgoten met een beetje boter waarin er verse salie kort in getrokken heeft.
De Valpolicella gekocht in Lazise past er uitstekend bij.
Salie vindt je in ieder hoek van de straat.
Onze eetzaal was de grasvlakte op de camperplaats te Borghetto, beneden aan de oevers van de Mincio.
Ik schrijf beneden daar Valeggio zich iets hogerop bevindt op een heuvel.



Afbeelding



30/9 Nog een dagje Mincio.



Op een zonovergoten terras in het centrum van Valeggio, waar we voor de tweede maal een portie verse tortellini kochten, nemen we een definitief besluit om zuidwaarts te trekken.
Dit alles bij een Nebbiolo Langhe en een Custoza met olijven van de streek en gegrilde polenta overgoten met gesmolten gorgonzola...
Er is een strategie achter.



Afbeelding



"Kijk Liliane," begin ik voorzichtig met mijn voorstel. " Als we naar Vieste rijden kost het ons amper twee tankbeurten meer..."
Ze bekijkt mij doordringend aan alsof ze weet waar ik naartoe wil.
"Vieste?"
"Ja, dat toppeke aan de hiel van Italië, dat is in Puglia, daar zou het meer dan 25° zijn," voorzichtiger nu." Onderweg Rimini? Ergens in Abruzzo..."
Een pauze en dan de geveinsde interesse.
"Gaat dat, is dat niet te ver?"
"160€ meer en wat péage, we gaan er niet minder door eten." Ik beschrijf verder allerhande scenario's waarbij we minder goed weer hebben als we hier blijven in de regio.
Geen fietstochten, regen, guur...
Het lukt.
Of speelt ze gewoon mee?



Afbeelding



Het besluit is unaniem goedgekeurd, we plukken de dag en we stoppen waar het goed is!
We eindigen de dag, na een heerlijke middagmaal buiten genuttigd zoals gisteren, met een deftige fietstocht.
Eindelijk weer zo eentje dat we met onze e-bikes aankunnen of met ander woorden een ganse namiddag op de fiets.



1/10 Een nieuw avontuur?



Er zijn zinnen die voor eeuwig in je geheugen blijven, vastgeankerd in je grijze cellen.
Ze zijn nooit meer uit te wissen.
Als ik aan Liliane vraag "Dove andiamo a ballare stasera?" antwoord ze steevast en zonder twijfel "Al bar trentatre"
Dit komt door de herhaaldelijke reclameboodschappen bij bagnino 80 ter hoogte van Hotel Arizona 45 jaar geleden.
Nog zo eentje is:
"Heis, heis, heis...holen sie mir ein Lemonsoda?" om het halfuur galmden deze zinnen door de luidsprekers over de stranden van de Adriatische kust.
Van Bellaria Igea Marina tot in Riccione of verder en terug.
Nog andere zinnen die gebeiteld zijn:
"Das motorboot Alfredo..." vaart iedere dag uit om drie uur..."5000 Lire fur die erwachsene, 3000 fur die kindern."
"Frische fisch, wein und brod an bord."
Zalige woorden!



Afbeelding



Rio Pircio is de benaming van deze aangename camperplaats, naar alle waarschijnlijkheid blijven we twee dagen.
We fietsen richting Rimini waar we in de jaren 70', jaar in jaar uit onze verlof sleten op de gehuurde strandzetels van menige bagnini.
Het is voor ons nu een overgang naar zuidelijker oorden, de plaats roept veel leuke herinneringen in ons op en dat maakt de onduidelijke situatie nu dan weer een beetje draagzamer.
Weinig of geen volk op het strand, is daar onze zoon daar niet als zaadje...?
1/3e van de rit richting Vieste afgehaspeld noteer ik in mijn dagboek.
Wat ik nog noteer in mijn dagboek:
As gebroken van trap scharnier, te repareren thuis...



Afbeelding



3/10 Ga terug naar je land roept de vrouw boos.



19h in de avond. Parcheggio Seminario Ascoli Piceno.
Boenk! De motorhome schud een beetje.
Net op het moment dat het eiermengsel met pecorino over de spaghetti moest.
We bekijken elkaar angstig aan en stappen zo goed als gelijktijdig naar buiten.
Een Fiat Punto naast de motorhome doet aanstalten om weg te rijden.
Als twee onversaagden gooien wij ons letterlijk op de Punto.
"Hela! Hela!" roep ik "Cosa facciamo?"
"Mah...è niente..." zegt de op het heterdaad betrapte man.
Er volgt een discussie waarbij ik geen zin heb in al de excuses van de dader.
Ik bel de politie. De 112 en leg uit dat ik een aanrijding heb en dat de aanrijder geen ongeval papieren wil invullen.
Uiteindelijk worden de papieren tegen zijn goesting ingevuld.
"Anche la polizia chiama! Ma vada al suo paese, torna da dove vieni!" schreeuwt zijn madam met nog allerhande verwensingen naar mijn hoofd die ik nu niet ga opschrijven.
Met andere woorden, ik moet terug naar mijn land keren...wa?
Om het tafereel compleet te maken komt ze naar mij toe zwaaiend met haar klein kindje van een jaar of twee drie in haar armen en eentje wat ouder naast haar.
Dit alles om van het normale voorvalletje een dramatische gebeuren te maken.
Ik zwijg wijselijk en distantieer mij van de commedia dell'arte.
"Signora per favore..."
Ascoli Piceno?
Een herinnering met een wrange nasmaak en een gestolde carbonarasaus over de koud geworden spaghetti.
In mijn dagboek schrijf ik naast de nota met de gebroken as:
Verzekeraar, formulier opsturen.



4/10 Area Sosta Da Romeo-Roseto Degli Abruzzi.



Een stukje zuidelijker en genoten van de geweldige uitzichten vanuit de autostrada over de zee en bergen.
Dit verzachte de commotie van gisterenavond.
We trekken de handrem op in Roseto Degli Abruzzi aan de Adriatische kust.
"Posteggio nr 1 è libero" zegt madammeke doetal met haar huishoudschort aan, de bloem en saus net niet zichtbaar.
"Is er een pista ciclabile?" vraag ik haar, benieuwd naar een fietspad in de buurt.
"Si" zegt ze met overtuiging "vai a Giulianova o di là verso Roseto, siamo quasi in mezzo..."
Begeleid met veel handgebaar legt ze uit dat wij aan de overzijde van de straat tegen het strand aan over een fietspad kunnen beschikken.




Afbeelding



De plaats is echt numero uno, we staan tussen olijfbomen, granaatappels en struiken met verschillende kruiden.
Mijn laatste vraag was waar we een ristorante kunnen vinden om eens lekker te eten.
"Il nostro!" zegt ze en ze wijst naar de zaak tegen de receptie aan.
Dat had ik niet opgemerkt, oeps.
Ik ben enthousiast over de plaats, de kleuren en vooral de geuren rondom mij.
Vooral de weergoden zijn ons goedgezind, alles ziet er ineens beter, mooier, kleurrijker en aangenamer uit.



Afbeelding



Ciclovia Adriatica staat er op een bord als we zuidelijk fietsen richting Roseto.
Dit fietspad loopt in principe van het noorden bij Trieste tot beneden in Puglia.
Daar zijn we dan mee bezig sèh. Niet gepland maar minstens even leuk als hetgeen we moeten missen.
Ik klaag niet, draag shorts en daarbovenop een shirt.
We hebben een staalblauwe hemel en hemelse temperaturen, heaven I am in heaven...



5/10 Homemade 40€



Er is geen reservatie nodig in de amper bezette eetzaal van Ristorante Romeo.
We vroegen ons af of het wel veilig zou zijn om ergens in een binnenruimte te eten.
Twee tafels zijn al bezet en alles staat open, dit stelt ons enigszins gerust.
Bij de vraag wat we vandaag eten zegt de baas met mondmasker op:
"Quello che volete, abbiamo la pasta fresca fatta in casa con le polpettine, spaghetti alla chitarra..." verduidelijkt hij.
"...Arrosticini nostri, le costolette d'agnello ai ferri..."
Alles wat de man opsomt klinkt als muziek in de oren.
"Ga je voor het eerste en het tweede? " vraagt Liliane verbaasd " ik krijg geen eerste op ".
"We nemen de pasta en delen dat in twee" stel ik voor.
"Un quarto di bianco per la signora en un quarto di rosso per me"
De uitbater kijkt naar het plafond alsof hij tegen een heilige bezig is.
"Qui non si bevono quarti!" zegt nog dat hij een gevulde karaf brengt en ik daar uit kan drinken zoveel ik wil.



Afbeelding



Mijn of onze opmerkingen.
Een amuseke als bruschetta en de pecorinokaas geaffineerd met champagne was verrassend smakelijk.
Dat de champagne waarschijnlijk geen echte champagne zou geweest zijn nemen we er maar bij, de olijfolie voor daarop...om je vingers af te likken.
"L'olio è nostro hè..." stoeft den baas als hij het flesje met goud op tafel legt bij de bruschetta.
De pasta is weldegelijk door de mamma gemaakt, de smaak van een vers gedraaide spaghetto is duidelijk herkenbaar.
De tomatensaus met polpettine...zoals thuis.
De arrosticini...
Wel dat is een streekspecialiteit oftewel een must dat je moet proeven als je in Abruzzo vertoeft.
Het nationale gerecht van de regio.
Tien spiesjes lamsvlees per persoon gegrild en geserveerd in een "Brocca ".
De Brocca is een aardewerken kan, geen flauw idee waarom ze dat zo serveren, ik vermoed dat het tipisch een Abruzzese gewoonte is om de spiesjes warm te houden.
Daarbij een groen slaatje voor Liliane en Olive Ascolane voor mij.
Als we dan toch uit eten moet het al the way zijn.
Lekkerrrr.
Hij kiest zelf het moment wanneer hij zijn eigenste lammeren slacht.
Ze moeten net dat voldoende vet kweken om een goed vleesgerecht te kunnen maken, net voldoende om het vlees mals en sappig te houden.
We zaten met drie koppels in de zaal verspreid, de padrone in het midden gepassioneerd vertellend over zijn producten en gerechten...met open mond, geboeid luisterend.
"Vengono anche da Milano per le mie salsicce!" stoeft hij om te benadrukken hoe goed zijn producten zijn.
Bij de koffie brengt hij de grappafles mee en zet die neer op tafel.
Ik mag zelf mijn corretto maken.
"Questa è la torta fatta dalla mamma" zegt hij niet zonder enige trots en zet ongevraagd een gebak voor ons neer.
Van het huis.
Homemade Zuppa Inglese!
Mijn moeder maakte die ook!
Ik krijg een krop in mijn keel...
De rekening?
Wedden Liliane dat we 40€ moeten betalen zoals de andere koppels?
Geen ricevuta...of factuur.
De tijden zijn moeilijk klaagde hij naast het beroemen van zijn keuken tijdens de speech in de zaal.
Een entertainer en best wel een sympathieke personage.
"Domani il ristorante è chiuso hè" waarschuwd hij ons nog, "vado in campagna."
"Noi andiamo verso la Puglia.".vertel ik hem.
"Kom Liliane, de was zal nu wel droog zijn en we moeten nog wat fietsen."



Afbeelding



6/10 De beloning.



Zo voelt het aan als we te Lesina in Puglia stoppen.
Verder rijden zag ik niet zitten en dan heeft dat geen zin.
"Anders hebben we niets van onze dag hé Fra."
Ze is dezelfde mening toegedaan als ik, wat wil je ze heeft mijn luizen...we zijn één.
Ik stop voor de ingang van de camperplaats.
Vier mannen zitten zwijgzaam aan een tafeltje met daarop een blauw plastieken kom.
"Scusa..."
"Dopo le quattro." zegt een man kortaf en knikt met zijn hoofd richting ingang.
Ik heb de figuren gestoord, ze lijken op een originele misdaadscene waarbij Coppola zijn inspiratie gehaald heeft om The Gotfather te verfilmen.
Ik rij binnen.
Stroom? Kosten? Water innemen? Ik zit met vragen.
Zou ik durven.
"Fra?! Ga toch..."
Heel nederig en beduusd benader ik de forse mannen.
"Vuoi assaggiare?" vraagt er ene en wijst naar de plastieken kom. Of ik wil proeven.
Hij haalt een scheermes en een mossel uit de kom, levend.
Als een volleerde visser knipt hij daar iets uit, het bengelt halvelings uit de schelp.
"Prendi!"
Zonder verpinken neem ik dat blubber aan en stop het in m'n mond.
"Scheermessen" si chiamano in Belgio antwoord ik en slik dat rubberen blubber door.
Het smaakt ziltig.
"Skermesse" herhaalt de zwaarste van de vier.
Ze glimlachen, denk ik, ik zag even een spier vertrekken.
Het ijs is gebroken.



Afbeelding



"Sei vuoi ti faccio da mangiare stasera "zegt de meest autoritaire man van de vier, zeker de uitbater.
"Pesce fresco appena pescato, venti euro quello che vuoi...antipasti..."
Ik stem toe, je mag de autoritaire man niet ontgoochelen.
"Alle sette e mezza!"
't Is beklonken, zo laat voor mij.
Geen menukaart, onder een afdak, plastieken bordeaux tuinstoelen.
We gaan het ons beklagen, zeker weten...
We zetten dit worst case scenario uit ons hoofd en gaan op verkenning.



Afbeelding



Simpel gezegd en geschreven, een zaligheid.
De zon streelt ons lichaam, het is 30°, mijn kale hoofd blinkt als bij volle maan.
Dat komt van de factor 30 plus nivea rijkelijk uitgesmeerd op mijne kop.
"Zonnebaden Liliane? "grap ik.
"Fra!"
"Euh..."
"Nie meer vermageren hé!"
Ze kijkt naar mijn verdwenen bierbuik.
Mijn appelmodel heeft plaatsgemaakt voor een omgekeerde driehoek.
Ik zie eruit als een Johnny Weissmuller in zijn beste periode, ja-ha lach maar.
In zijn oude beste periode dan maar...



Afbeelding



Dit voornamelijk kleine vissersdorp ben je in een half uurtje doorgewandeld.
Rond de lagune kan je enkel met een mtb, jammer.
Het dorp is doods tot een uur of vijf.
Siesta op z'n Spaans.
Hoe zuidelijker hoe minder leven tijdens de namiddag.
We vinden gelukkig nog een bar open aan de kade, we genieten van een Ichnusa, een Sardijns biertje, begeleid van olijfjes en grissini.
Noem het een dolce far niente.
Niksen in de zon.
De olijven zijn lekker, de grissini raak ik niet aan...koolhydraten weet je.
Ik spaar mij voor vanavond.



Afbeelding



De pesce alla griglia alle sette en mezza?
Uitermate lekker, samen met een rosétje uit de Salento.
Bij het afrekenen krijg ik nog een visitekaartje van de trotse uitbater van Oasi-Area Camper .
Hij ziet er ineens joviaal uit tijdens het bedienen.
"Se torni, telefonami che ti preparo li spaghetti col granchio." zegt hij in een opgekuist dialect.
Klinkt hemels. Spaghetti met krab!


Klik hier voor het vervolg.

_________________
Forumtips klik hier


Omhoog
 Profiel  
 
WAARSCHUWING

Deze thread heeft 16 replies

Je moet een geregistreerde gebruiker en/of ingelogd zijn om verdere reacties te lezen.


Registratie is eenvoudig en automatisch
Omhoog
Geef de vorige berichten weer:  Sorteer op  
Plaats een nieuw onderwerp Antwoord op onderwerp  [ 17 berichten ] 

Alle tijden zijn GMT [ Zomertijd ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: klotser 2


Je mag geen nieuwe onderwerpen in dit forum plaatsen
Je mag niet antwoorden op een onderwerp in dit forum
Je mag je berichten in dit forum niet wijzigen
Je mag je berichten niet uit dit forum verwijderen

Ga naar:  
Powered by phpBB © 2000, 2002, 2005, 2007 phpBB Group
phpBB.nl Vertaling